Alweer een weekje verder

Hey lieverds!
We zitten hier ondertussen bijna 3 weken en de eerste week is redelijk snel gegaan maar dan dacht ik toch bij mezelf nu begint het toch lang te duren, ik zou graag een jobke hebben om wat centjes te verdienen.
Maandagochtend werd er naar Joske gebeld (Ramon`s mama) met de mededeling, Joske ik heb werk voor u schoondochter. Het was bij de kantine van de Medical school. (Hier is dus een medical school waar vooral leerlingen van Amerika opzitten, er zijn ook enkele Indische studenten en professoren). De medical school staat niet zo hoog aangeschreven en er wordt van gezegd dat het makkelijker is daar je diploma te halen dan in de US. Er zijn ongeveer een 80tal studenten die er studeren.
Ik dacht ja een medical school met studenten jahaa jonge mensen tof tof tof. Ik ben er dezelfde dag nog heen gegaan de plaats wordt gerund door een Nederlands koppel (uit den Haag), jahaa echte Hagenezen. Extreem direct als hun iets niet aanstaat. De sch`s en de g`s vliegen je rond de oren zoals alleen een Hagenees dat kan.
Ik werd al direct voor de leeuwen geworpen en mocht al laten zien wat ik kon. Man man man met die hitte in een kantine, het is duidelijk eens iets anders...
Inderdaad veel jonge studenten maar je merkt het Amerikaans tintje ze zijn enorm verwend wat me al heel snel opviel en irriteerde!!! Dinsdag heb ik al even meegedeeld aan hun dat geduld een mooie gave is en dat iedereen op zijn beurt moet wachten vervolgens liep ik naar de keuken en mompelde ik KUTAMERIKANEN waar het Hagenees koppeltje gelukkig om kon lachen en dan kon ik weer naar de kassa met een big smile het moest er even uit.
Ik zal en vb. geven.; in de kantine komt iedereen op hetzelfde moment aanschuiven voor zijn eten, je neemt de bestelling op en wilt afrekenen omdat er nog 10 man staat te wachten. Maar dan begint de persoon in kwestie net voor je neus zijn levensverhaal tegen degene naast hem te vertellen en heeft hij zijn geld in de hand en staat er vrolijk alle kanten mee op te zwaaien behalve het aan mij te geven en af te rekenen zodat ik doorkan met de volgende bestelling. De wachtenden beginnen dan allemaal “miss! Miss! can i order” te tieren. Dan geef je de maaltijd en bestellen ze nog iets i.p.v. alles ineens te bestellen… Ja ik vind ze heel verwend en denk dat personeel in de horeca in Amerika het hard te verduren krijgt... Ik ben nu al hun namen aan het leren zodat ik hun zo kan aanspreken als ze iets nodig hebben of moeten afrekenen en dit gaat veel efficiënter en vooral sneller!!
Maar het is een goede oefening voor mij om mijn big smile op te zetten en ze dan diplomatisch erop te wijzen dat ze irritant zijn, zo doeje dat Babsie!!! ;-)Maar uiteraard zitten er ook hele lieve bij hoor, maar je bent altijd onder de indruk van de etters eh ;-)
Vandaag was het mijn derde dag nadien en ben ik na de werktijd (ik werk van 7u tot 14u, gezien ik niet zo een ochtendmens ben is dat dus ook nog even wennen…) met het koppeltje iets gaan drinken en Ramon is dan ook afgekomen. De baas wou graag gitaar leren spelen dus nu gaat Ramon hem lessen geven, hij heeft vandaag zijn eerste les gehad en blijkt het heel snel op te pikken. Spannend!! Het is een heel tof koppel maar zoals alle Nederlanders kunnen ze goed zeiken ;-) op de Antilliaanse bevolking maar zijn hier vervolgens wel heel gelukkig ;-). Geer, de man van het koppel is vrij impulsief en heeft dus altijd veel plannen. Hij wil eigenlijk naast de kantine nog een andere zaak beginnen. Henny zijn vrouw is 10 jaar ouder en die wil het iets rustiger aan gaan doen dus als ze Geer bezig hoort met al zijn wilde plannen durft ze wel eens in haar vuistje te lachen. Ramon en ik kunnen het heel goed met hun vinden en zij ook met ons. Ramon zoekt een job en Geer is gelijk overal gaan rondvragen waar hij eventueel zou kunnen beginnen, net iets teveel eigenlijk want we willen zelf natuurlijk ook nog mensen leren kennen maar Geer die blijft het maar allemaal regelen voor ons dus moeten we hier toch wel even opletten en wat meer afstand nemen vooraleer we er niet meer onderuit kunnen. Maar dat lukt ons zeker wel hoor!! Zoals ik al zei wou Henny heel graag wat meer thuis zijn dus eigenlijk hadden ze in de kantine nog een meisje in dienst Lisa de bedoeling was dat ik kwam en dat Lisa kwam zodat Henny meer thuis kon zijn. Sinds deze week hebben ze Lisa niet gezien dus Henny moet er nog elke dag zijn.
Toen we weg wouden gaan kwamen we Hilda tegen iemand die we via Ramon zijn ouders hebben ontmoet en zij zou eens voor me rond zou kijken. Ze vertelde me even wat ik allemaal voor papieren moest hebben om op school te kunnen les geven. (home-scholing Engels) Mijn bazen die blij waren dat ik hun uit de brand had geholpen zagen het alweer gebeuren dat ze een werknemer verloren. Ja een klein eiland eh, iedereen kent elkaar dus je kan niet eens stiekem naar een andere baan scouten zonder dat je huidige werkgever erachter komt, maar ze snapten het allemaal wel...
Ondertussen zijn we hier ook aan het moestuintje bezig en hebben we heel veel papaja bomen ontdekt, blijkbaar is het een plaag… er zijn heel veel zaadjes over het eiland gewaaid dus iedereen heeft nu papaja`s.
We zijn ook druk in de weer om hier een band bijeen te krijgen. We hebben Ramon al ;-), een drummer die heel zijn drumstel bij heeft en een bassist/ Keyboardspeler. Ik heb me voorgenomen te gaan zingen ;-) spannend eh. Ramon en Joske zijn me nu aan het leren om niet vals te zingen hihi, dat wordt nog wat!! Ik hou jullie op de hoogte!!! Ik begin jullie toch wel al te missen allemaal hoor wanneer komen jullie op bezoek? ;-)

Dikke kussen en knuffels!!!