Back in Europe 03/05/2018

31/03/18 – 23/06/18
Na 6 maanden voor de school gewerkt te hebben, nog steeds geen verblijfsvergunning, ontelbare discussies met de directeur en de HR-afdeling besloten we weg te gaan uit Buon Ma Thout.

We leefden op dit punt al 6 maanden zonder privacy en werden heel nauw in de gaten gehouden. Zo kwamen we er op een gegeven moment achter dat onze bluetooth steeds was aangesloten op een voor ons onbekend apparaat en we deze op geen enkele manier konden uitzetten.

Het enige wat ons nog motiveerde was de studenten en het salaris. Behalve toen die keer dat de school besloot om het contract opnieuw op te stellen, uiteraard compleet in ons nadeel waardoor we dus een maand salaris verloren.
De laatste maand spendeerden we gelukkig in een grote hotelkamer zodat we eindelijk een beetje privacy hadden en een aparte slaapkamer en een elektrisch vuurtje. Koken is mijn vorm van meditatie, zelfs dat was de eerste 5 maanden niet mogelijk.

In zulke situaties beslis je om het niet meer aan hart te laten komen. Je probeert als het ware ongevoelig te zijn voor al de zaken waar je geen controle over hebt. In deze situatie hadden we echt nergens controle op. We werden als het ware gecontroleerd, geviseerd en zo trachtte de directeur-dictator angst te creëren. Alleen werkt dit niet goed bij mensen die bekend zijn met een democratische samenleving. Hoewel hij over alles controle heeft, loopt nog steeds alles in de soep. Het is soms moeilijk te begrijpen hoe dit gedrag een succesvol TET offensief heeft weten te bewerkstelligen…

Gesproken over het angst inboezemen, heb ik nog een leuke anekdote. Tijdens een van onze gesprekken met hem werden we in zijn bureau geroepen. Wat twee verdiepingen boven ons kamertje in de school was. Daar zat hij (1m55 lang, 3 cm breed en weegt 5 kilo) dan, achter een loei van een bureau gemaakt van illegaal Rosewood, een mega grote gouden spinner, het uniform van de school, een pak sigaretten en een halve liter energy drink. Gezien al onze klachten betrekking hadden tot de HR-assistent werd die er ook bijgeroepen. De discussie wakkerde voor hem zo hard aan dat hij mij aankeek en bijna begon te huilen. (Ik vind hem namelijk een extreme leugenaar die de job exact doet zoals het niet moet en dit laat ik dan ook blijken.) Hij zei: 'I am afraid of you, you are always angry…' Nou professioneel eh, waarschijnlijk probeerde hij het regelen van mijn verblijfsvergunning op die manier nog verder uit te stellen,…

Anyway, genoeg is genoeg en we besloten om naar Vung Tau te gaan, een plaatsje aan de kust ten Zuiden van Saigon.
Daar gingen we opnieuw solliciteren en al snel vonden we beiden een school waar we konden gaan werken. We dienden eerst allebei twee gratis demo lessen te geven en dan zouden we meer worden ingepland, zodat we full time konden werken.

Na twee weken hadden we echter nog steeds elk 2 lessen per week. Gelukkig waren er in dit plaatsje tevens veel andere 'Westerlingen' die les gaven. Een full time rooster bij een school bleek bijna onmogelijk. Zo leerde we Rebecca en haar vriend kennen, een Engels koppeltje dat hetzelfde werk deed als ons. Rebecca werkte voor 3 scholen en haar vriend maar liefst voor 7 verschillende scholen zodat hij toch enigszins kon overleven op zijn salaris. Wat wij al hadden geleerd uit ervaring; dat er heel veel beloftes worden gedaan die nooit nagekomen worden in Vietnam begon nu ook bij hun in te zinken.

Kortom je kunt niet vertrouwen wat er tegen je gezegd wordt, gezien deze scholen een grote harde business industrie zijn. Ze zetten je in naar hun voordeel, jouw rechten? Hoezo jij bent een werknemer, jij hebt alleen maar plichten… Daarbovenop woonden we alweer in een hotel.

Conclusie? Let's have fun and then get out of here.

Na alweer veel research viel de keuze op Lissabon, we zouden wel weer in een call center moeten gaan werken maar op zen minst zouden we in een huis wonen en privacy hebben. We vonden al snel een bedrijf dat bereid was ons aan te nemen die aangaven dat de zoektocht naar een huis heel makkelijk was. Je zou er snel een vinden voor 300 euro met twee slaapkamers.

Eens aangekomen in Lissabon (03/05/2018) was het euro visie song festival aan de gang en alle hotels zaten dus stampvol. We waren een week eerder en konden nog op zoek gaan naar een huis. Alles was heel erg duur ook door de opkomende air bnb markt. Alle mensen die al generaties lang in hetzelfde huisje wonen worden er door de eigenaars uitgezet. De eigenaars kunnen veel meer geld verdienen door de eigendom 3 maanden in de zomer te verhuren dan voor een heel jaar. Jammere zaak.
Gezien Portugal, heel erg aan het 'boomen' is, is er enorm veel vraag voor de huizenmarkt. Dit heeft dan weer tot gevolg dat de huishuur achterlijk hoog is. Je betaalt makkelijk 800 euro voor een studio, 1500 euro voor een huis met een slaapkamer, the sky is the limit…Dit konden we ons niet veroorloven en de zomer kwam eraan waardoor we snel iets moesten kiezen.

We besloten om Lennart, Malin en Celeste te contacteren (07/05/18) zodat we even bij hun konden onderduiken. Vanaf het moment dat we terugkeerden van ons kort bezoekje aan België en Nederland in 2017 is het allemaal belachelijk moeilijk verlopen. Door omstandigheden hadden we geen tijd, geen structuur en het meest vervelende; geen plekje van waaruit we beslissingen konden maken. Integendeel we deden wat in ons opkwam aan de lopende band, tijd om stil te staan was er niet. Sinds april 2017 hadden we geen plek voor ons zelf meer gehad. Vandaar waarschijnlijk onze snelle en ondoordachte beslissingen. Dat is niets voor ons, alleszins zeker niets voor Ramon,

Bij Lennart en Malin zijn we uiteindelijk een beetje tot rust gekomen. We werden zoals altijd hartelijk ontvangen en we hadden een luisterend oor. Bovendien was het geweldig om meer tijd met Celeste te spenderen. Alle tijd die we met haar doorbrachten, waren voor ons rust momenten. Op die momenten dachten we niet aan solliciteren, vluchten boeken, beslissingen maken,... (rennen, springen, vliegen, duiken, vallen en weer doorgaan...)

Helaas is het heel moeilijk om in Europa les te geven zonder een bekwaamheidsbewijs en waren we genoodzaakt een job te zoeken in een call center. We zijn alle grote steden in Europa afgegaan: Barcelona, Berlijn, Lissabon, Athene, Boekarest, Krakow, Boekarest,…

Uiteindelijk besloten we voor Athene (23/06/18)
Waarom ook niet? Het ligt tenslotte dik aan de zee en het zal dan ook wel barsten van de zeilmogelijkheden.

To be continued….