Vietnam 15/10/2017 - 03/05/2018

Daar zaten we dan, aangekomen in Bangkok en net de boodschap ontvangen dat de job 3 maanden was uitgesteld... Ondertussen zijn we half december en hebben we niets meer gehoord van de school in Myanmar, ondanks de vele e-mails die we hebben gestuurd. Er was geen andere optie dan alles te laten gaan, heel jammer... We waren er wel op voorbereid natuurlijk dat dit zou kunnen gebeuren maar het blijft toch elke keer een serieuze teleurstelling.

Vanaf april 2017 hebben we geen huis meer gehad, vanaf dat moment hebben we rondgereisd in Indonesië, Maleisië en Thailand. Begin juli gingen we naar Europa om half augustus terug te keren naar Thailand. Geen thuis; appartement of huis hebben, betekent dat je dagelijkse routine helemaal op zijn kop staat, de enige zekerheid die je hebt, is chaos, reizen en luchthavens. Voor mensen die vastgeroest zijn in hun dagelijkse routines lijkt dit waarschijnlijk een droom, maar voor ons is niets minder waar.

We hebben het nodig om even te aarden, voorspelbaarheid, zekerheid, persoonlijke ruimte en vooral controle te hebben over onze eigen situatie. Alleen deze manier maakt het mogelijk om alle indrukken, onverwachte wendingen en het tijd reizen een plaats te geven om ze uiteindelijk te klasseren als herinnering. Hoe langer we thuisloos zijn, hoe verder we wegdrijven van het 'normale'. Niet dat we ooit van 'normaal' gehouden hebben en dat zal zeker niet snel gebeuren maar er was toch altijd een zekere marge; degene die nu helemaal geen soelaas meer biedt.

We besloten dan maar om af te zakken naar een schitterend eiland in het Zuiden van Thailand. Al solliciterend brachten we onze dagen door. Ik denk dat we ondertussen het wereldrecord aantal malen solliciteren verbroken hebben. Ach ja zo is het tenminste nooit saai! Na 3 weken solliciteren kwam er een reactie van een school in Surat Thani; het Zuiden van Thailand. Een tropisch plaatsje met dagelijkse temperaturen rond de 35 graden, hoge vochtigheidsgraad en de natuurlijke habitat van de 'King Cobra', compleet ons pakkie aan dus!

De omgeving viel erg in de smaak, we zaten in een verbluffende, oeroud stuk van Thailand. Denk maar aan karstgebergte dat hoog boven de magische rivieren en de almachtige zee uit torent; geweldig! Helaas viel de school waar we werkten een beetje tegen, het salaris was enorm laag (gezien we niet Engelstalig zijn) en we dienden bovendien te betalen voor onze eigen bordstiften en voor elke kopie die we wensten te maken. Wetende dat de klassen een leerlingen aantal van ongeveer 40 en 50 hebben kun je je wel voorstellen dat de kosten pijlsnel opliepen.

Daarnaast werden we bekeken als 'blanken', het maakt niet uit waar je vandaan komt, Zuid-Afrika, Rusland, Zweden, Nederland, Amerika, Engeland, Australië etc. Alle blanken zijn 'Farangs' en komen uit 'Farangland'. Enkele van de Thaise collega's deden dan ook absoluut geen moeite om te socializen met ons, integendeel, onze blik kruiste regelmatig neerbuigende blikken tijdens de schooluren. Thailand heeft ook ontzettend veel regeltjes die allemaal letterlijk dienen worden nageleefd. Als 'Farang' wordt er respect van je afgedwongen om de Thaise cultuur, regels en dergelijke te handhaven. Vrijheid om opmerkingen te uiten die de Thaise cultuur verbale schade kunnen berokkenen zijn uit den boze. Hoewel dit omgekeerd niet geldt. 'Blanken' worden pas op het laatste moment (lees te laat) ingelicht van veranderingen (bijvoorbeeld de dag zelf dat je een paars shirt dient te dragen, wanneer je net bent aangekomen met een groen shirt) waardoor je vaak onvoorbereid voor lul komt te staan...

De geweldige omgeving woog dus niet op tegen de mentaliteit van de andere 'Thaise leerkrachten' en het weinige geld. De school waar we les gaven was best prestigieus. Leerlingen dienden een maandelijks bedrag te betalen om er te mogen studeren. Een vrij hoog bedrag; maar de leerkrachten dienden wel hun eigen lesmateriaal te betalen... ruikt naar corruptie... Vooral toen ik vernam van een collega dat alle prijzen in Thailand de laatste jaren fel gestegen zijn maar het salaris van leerkrachten paradoxaal genoeg zelfs gedaald is. Bizar toch...

Conclusie? Opnieuw solliciteren, na twee, drie weken deze keer kwam ik in contact met een school in Myanmar. Hoewel de interviewer aangaf dat het Skype gesprek heel vlot was verlopen, ontving ik de boodschap dat ze op het laatste nippertje iemand hadden gevonden die beter geschikt was... (een Engelstalige uiteraard).

Besluit? RARARARARARA… nog maar eens gaan solliciteren voor de verandering. Ondertussen hebben we wel even de tijd genomen om de mooiste stranden ter wereld te gaan bezoeken en rond te reizen. Het onaangename aan het aangename koppelen is meestal een goede strategie.

Drie weken later ontving ik een bericht van een oude collega waar we in Malta mee hadden samengewerkt. Ik had hem 2 jaar geleden een bericht gestuurd (voor we vertrokken naar Azië om te vragen of er nog leerkrachten nodig waren, waar hij werkte in Vietnam). Hij vroeg of we nog op zoek waren naar werk. Dit kwam heel onverwacht maar was exact wat we nodig hadden. De job was in Vietnam, niet onze eerste keuze, vooral die van mij niet. We waren echter zo hopeloos op zoek dat we er op in gegaan zijn.

Zodoende wonen we nu in een studio zonder keuken boven de school waar we werken. Het is vlak naast een drukke straat en een koffieshop, lawaai is er elk uur van de dag. Wanneer we naar buiten lopen, gaan we eerst langs het kantoor van de school naar beneden, eens buiten worden we aangestaard door alle klanten in de koffieshop. We kunnen het alles behalve een thuis noemen. Alles went en we gaan afwachten hoe alles gaat verlopen. Een collega van ons gaat morgen drie weken weg dus dan hebben we een apartement met keuken en kat voor drie weken en vooral privacy en op een fysieke afstand van school.
Een werkvergunningen en residentiekaart hebben we nog steeds niet, `er wordt aan gewerkt`. Deze zijn idioot moeilijk om te verkrijgen en daarbovenop is het proces langzaam en zenuwslopend.

Ramon en ik geven een op een les aan de studenten. Afhankelijk van het totaal aantal studenten (die verschillende leeftijden leeftijden hebben) geven we 20, 15 of 5 minuten les over een bepaalde topic. Het is heel leuk werk! Daarnaast dien ik twee splinter nieuwe kleuterklassen les te geven. Ik had gehoopt dit nooit meer te doen omdat je vrij gestoord wordt van deze klassen. Gelukkig zijn het tot nu toe 2 klassen per week.
Voor de twee peuterklassen die ik geef zijn er steeds twee leerkracht assistenten (Vietnamees) aanwezig die me bij staan. Buiten het feit dat ze heel jong zijn, geen ervaring hebben en er goed uitzien is het moeilijk om hun extra taken te geven tijdens het les geven. Het heeft zo zijn voordelen en zijn nadelen. Persoonlijk vind ik het meer nadelen hebben.

Sowieso is het een hele queeste om te achterhalen wat er nu allemaal gaande is in de school. Zoals vanavond bijvoorbeeld is er een kerstfeestje gepland. Niemand weet wie er allemaal komt, wat er moet gebeuren qua dansjes en dergelijke… Waarschijnlijk wordt het een grote chaos met schreeuwende lokale leerkrachten.

We werken in een taalcenter waar vooral 's avonds en in de weekends les wordt gegeven (waar de studenten die al hele dag naar school gaan, extra lessen kunnen komen volgen). Het is een privé center en zoals alle taalscholen een echte business industrie in Azië.

Het voordeel is dat we 100 tot 120 uur in de maand werken. Hierdoor beschikken we over heel veel vrije tijd. Op dit moment is het vrij saai omdat we nog geen bezigheid hebben gevonden gedurende de dag. We wilden graag online les geven maar helaas is de internetverbinding in onze studio niet je van het. We gaan uitkijken om privé lessen te geven zodat we wat kunnen bijverdienen en vooral voor mij om een bezigheid te hebben.

Ervaring in privé les geven is mooi meegenomen wanneer we uiteindelijk online lessen willen gaan geven. Met een doel voor ogen is het makkelijker om de huidige situatie te aanvaarden. Hopelijk komt onze werkvergunning snel in orde zodat we een huisje met keukentje, aparte badkamer, slaapkamer en woonkamer kunnen vinden.

Het skype interview met de manager van de school was het meest onsamenhangende dat ik ooit heb meegemaakt. Na elkaar voor 5 minuten aangestaard te hebben, ben ik maar van start gegaan met vragen stellen en het interview enigsinds te leiden. Eigenlijk heeft onze oude collega ons aangeraden hierheen te komen en dat we dan wel zouden worden aangenomen. Dit is gelukkig ook gebeurd. Communicatie is niet het sterkste punt van de school waar we werken. Aan de andere kant is het nooit saai.

Tot de volgende!