Europa 07/07/2017 - 15/10/2017
Door: Lotte
Blijf op de hoogte en volg Ramon
22 September 2017 | België, Brussel
Terug naar Europa, het onderwerp dat heel vaak de kop op stak in onze gesprekken en zo besloten we in juli terug te keren. Sinds we deze vlucht in Maleisië (net na het einde van mijn school contract in Myanmar) hadden geboekt, bleef deze continue aanwezig in ons achterhoofd. Onze gewoonlijke 'op de bonne fooi' attitude moest plaats maken voor een nauwkeurig reisschema. We begeefden ons op glad ijs, we dienden vanaf nu rekening te houden met de tijd die ons nog resteerde. Om eerlijk te zijn keken we er voor een deel heel erg naar uit om terug te keren maar aan de andere kant hadden we er echt geen zin in. In onze achterhoofden hadden we de terugvlucht naar Azië reeds geboekt.
We wonen immers alweer twee jaar in Azië. We zijn aangepast aan het klimaat, het eten, het verkeer, de media, de gewoonten en gebruiken, mensen die je aanstaren, overal je spullen kunnen laten liggen want die worden toch niet gestolen (maar inderdaad wel op plaatsen waar veel toeristen zijn maar die stelen dan van elkaar, alsof deze mensen nog niet genoeg hebben (achja materialisme verslaving zeker?), de lokalen verstaan onze taal niet en wij die van hun voor het grootste deel nog steeds niet dus de communicatie verloopt via gebaren, wat altijd heel ontwapenend is en/of voor hilarische situaties zorgt.
Vanuit Maleisië zouden we een tussestop maken in Iran en Istanbul om uiteindelijk aan te komen in Brussel. De reistijd bedroeg 28 uur alles erop en eraan (wachten op de luchthaven, taxi erheen). Daarnaast kwam er nog eens bij dat we terug in de tijd vlogen dus ons tijdsbesef was heftig door elkaar gepureerd. De vlucht van Maleisie naar Iran was 1,5 uur vertraagd, de reistijd bedroeg 8 uur en het vliegtuig was erg klein. Ramon en ik zaten niet naast maar achter elkaar aan het raam. Naast mij zaten vader en zoon die elk bijna twee meter lang waren en dus redelijk wat beenruimte, alsook de mijne half in belsag nam. Het eerste contact ging als volgt; mijn buurman draait zich naar me om en informeert met een dik Iraans accent of ik wel zeker ben dat ik op de juiste vlucht zit, deze gaat immers naar Teheran, Iran.
Vlak na het eerste contact met de zwoele, warme donkere nacht in Iran gemaakt te hebben, werden alle mensen die een aansluitende vlucht hadden verzameld door een luchthavenmedewerker. We waren met 15 personen waaronder: Zweden, Fransen, Turken, Koreanen, Indonesiers, Engelsen en wij. We dAAienden onze paspoorten af te geven en werden met zen allen in een kamer achtergelaten, zonder verdere uitleg. Onze volgende vlucht zou 5 uur later vertrekken. Vier uur en 45 minuten later was er nog steeds geen verandering op til. We besloten met zen allen op onderzoek uit te gaan. Zenuwachtig wordend omdat we nog steeds niemand gevonden hadden die ons op de hoogte bracht van de situatie, gingen we noodgedwongen terug in ons hokje en lieten we alles of helemaal niets in dit geval over ons heenkomen.
Tien minuten na de vertrektijd van onze vlucht kwam er eindelijk iemand aan met onze paspoorten. Voor zijn vertier trachtte hij al onze namen uit te spreken wat ten eerste heel lang duurde gezien we al te laat waren en ten tweede helemaal niet grappig meer was. Na een nacht overgeslaan te hebben, aan te komen in alweer een nacht in een andere tijdszone, in een hok geduwd te worden waar er geen etensvoorzieningen aanwezig zijn (waar je wel van uitgaat dat dit kan in een luchthaven), mijn tweejarige thuis te moeten verlaten, kampen met gemende gevoelens waarvan je niet weet voor welke bestemming en tijdszone ze verwarrend zijn, er al van uitgaan dat we twee vluchten zouden missen en niet op het afgesproken tijdstip zouden aankomen, waardoor mijn moeder nodeloos ongerust zou worden en ik haar op geen enkele manier zou kunnen bereiken, was mijn gevoel voor humor nihil, hoewel morbiede sarcasme me overal doorheen zou kunnen slaan.
Vervolgens werden we geescorteerd door de luchthaven met vele lekernijen waar we helaas geen tijd meer voor hadden en onze volgende vlucht zou 3 uur en 30 minuten duren. Niets anders te doen dan de knorrende magen lijdend aan hoge stemmingswisselingen te negeren.
Op het vertoon van onze boarding passen werden we uitgescholden door de luchtvaarmedewerker omdat we veel te laat waren. Natuurlijk moest er nog iemand van ons plassen waardoor we nog een 2 minuten extra moesten wachten dus de medewerker ging compleet door het lint, normaal zou ik dan terugbijten maar op dat moment zat er geen greintje energie meer in mijn lichaam dus liet ik het maar gebeuren.
Tijdens de volgende 3 uur en 30 minuten durende vlucht werd het pas het laatste uur licht. Ik denk dat we onze langste nacht ooit achter de rug hadden. Na het daglicht van voor ons eigenlijk een dag geleden eindelijk weer tot ons genomen te hebben voelden we ons al stukken van mensen beter. Onze lichamen en geesten die reeds 16,5 uur gevangen zaten in een bacterievolle airconditioned omgeving met aan recordtempo wisselende altitudes namen vol onmacht stuiptrekkend de verse lucht die buiten heerste tot zich. Nog 3 uur wachten om daarna 3 uur te vliegen en dan zouden we eindelijk weer enige tijd mogen doorbrengen in de verse open lucht op de begaanbare grond. Daarnaast haden onze lichamen hevig te kampen met dehydratatie; onze lippen waren schuurpapier en onze kapsels geevolueerd in een volgelnest. Wat we allemaal toch niet moeten doorstaan om jullie op te komen zoeken...
Aangekomen in de luchthaven kwam mijn moeder ons ophalen. Het moment dat we elkaar weer zagen was vrij intens maar 2 seconden verder was het alweer of we elkaar gisteren nog gezien hadden. Geweldig mooi is dat. In de auto op weg naar `huis` was het alsof we alles ervaarden vanuit een vogelperspectief. Alles gebeurde rondom ons en we hadden er of wel veel invloed op ofwel helemaal niet. Cultuurschok vanaf minuut een.
De eerste 4 dagen vebleven we in België en heb ik tijd doorgebracht met mijn familie. Heel raar is het altijd om op bezoek te gaan in België. Ik heb er zelf gewoond en heb herinneringen bij elke straat en elk huis wat wel uit een vorig leven lijkt te komen. Bij elk bezoek aan Belgie en vooral het dorpje Hamme waar ik nooit veel mee gehad heb, merk ik hoe erg ik vervreemd ben van alles. Ik kan alles nu beter overzien en snap waarom bepaalde dingen gebeurd zijn en ben blij dat ik er geen deel meer van uitmaak.
Aan de andere kant was het wel geniaal om weer deel van het geheel te zijn. Ik ben weer tussen andere blanke mensen die dezelfde taal spreken en die dagdagelijkse zaken doen. Gruwelijk heerlijk, om even niet de blanke te zijn die gegarandeerd wordt afgezet of nagestaard. Om diepe gesprekken en- of discussies te hebben met andere mensen. Die eerste dagen had ik zelfs redelijk wat moeite om actief te luisteren naar familieleden omdat ik gewend ben niets te verstaan rondom mij. Nu kon ik iedereen verstaan en werden me vragen gesteld waarop ik diende te antwoorden. Dat was wel even wennen en ik had een makkelijk misbruikbaar excuus natuurlijk. Het vele brood en vooral de vele vezels waren moeilijk verteerbaar voor onze aangepaste magen en darmen die gewend waren aan pittig eten.
Na het bezoek aan België vervolgden we de reis naar Nederland, we zouden diezelfde avond naar een optreden gaan van Guns 'n Roses. Het was overgelsaagd om het zacht uit tedrukken.
Vervolgens verbleven we een paar dagen bij Lennart, Malin en Celeste. We hadden die kleine dame nog niet in levende lijve gezien en zouden al direct gaan babysitten. We hebben lekker kunnen genieten en relaxen zelfs toen we aan het babysitten waren. Het was subliem om weer tijd met elkaar door te brengen.
Het volgende afte werken agendapunt was met een heleboel vrienden naar een goa festivalletje te gaan. Het weer viel een beetje tegen voor ons (zelfs al was het zomer, het was echt koud!!!!). Iedereen vond het uiteraard lekker warm en wij hadden het meermaals vrij fris, vooral door de koude wind, die ons zelfs in de zomertijd in Europa deed rillen. Gedurende ons verblijf van drie weken hebben we vele malen regen gehad, uiteraard veel bewolking en kou afgewisseld met enkele zonnemomenten. We kunnen hier echt -en eigenlijk willen hier- niet meer aan wennen.
Het festival was geweldig, super om met iedereen weer teug te zien en samen te gaan feesten, mooie momenten die lang zullen bijblijven. De volgende twee dagen hebben we doorgebracht bij Lennart en Malin.
Vervolgens zijn we terug naar België gegaan om mijn vader zijn 60ste verjaardag bij te wonen met bijna alle familieleden. Het ging allemaal weer heel snel voorbij dus hadden we niet echt de tijd om iedereen deftig te kunnen spreken.
Van daaruit zouden we de trein opstappen naar Gent, om naar de Gentse feesten af te zakken. We zouden de nacht door te trekken om dan 's ochtends de bus naar Chaleroi te nemen om tijdig onze vlucht naar slovenie te halen. In Slovenie vond namelijk het festival "Metal Days" plaats.
Panisch om helemaal kapot aan te komen op een festival waar we weer zouden gaan feesten, verbaasde het ons dat we niet te pletter gestort zijn in onze tent. We werden eerder helemaal in de festivalsfeer gezogen en pastten ons aan. We hebben een memorabele tijd beleefd tijdens het festival. Ramon en ik waren het voor het eerst sinds hele lange tijd niet meer continu bij elkaar. Wanneer we reizen hebben we alleen maar elkaar. Naast een koppel zijn dienen we elkaars beste vrienden te zijn en word ik gedwongen om met Ramon naar horrorfilms te kijken of moet hij deelnemen aan conversaties die over mijn haar en nagels gaan. Gelukkig zijn we dit al gewend en hebben we er nog weinig moeite mee. Toch was het heel extreem aangenaam om niet alleen maar op elkaar aangewezen te zijn.
Ik heb met volle teugen genoten om alleen met vrienden iets te ondernemen. Met andere woorden ben ik vrijwel elke avond samen met onze vrienden naar de party tent gegaan terwijl Ramon al aan het snurken was (hij wordt duidelijk een dagje ouder).
Het weinig slapen en lang wakker blijven werd extra makkelijk gemaakt vanwege het lange licht in de zomer. Wat niet weg neemt dat het heel bizar was. De eerste paar dagen terug in Europa hadden we erg veel moeite om tijdig naar bed te gaan. Twee jaar lang zijn we gewend dat het rond een uur of 18:00 a 19:00 donker wordt en plots was dat 22:30. Dit werd bijna problematisch gezien we onze gewoonten er niet op afstemden. We aten wanneer het schermerde rond 21:00 a 22:00, daaropvolgend buikten we uit met behulp van een drankje en voor we het wisten was het 2:30 toen we naar bed gingen. Rond dat tijdstip brak er bijna een nieuwe dag aan. Uiteraard uithoudbaarder dan het tegenovergestelde. Tevens was het lekker comfortabel om je directe omgeving niet de hele tijd te hoeven checken op giftige slangen, schorpioenen en dergelijke.
Na Metaldays hebben we nog even rondgereisd met Rob, Linn en Wim in Slovenie, Italie en Duitsland.
Onderweg naar Noordelijk Nederland hebben we nog even een tussenstop gehouden bij Bart om een heerlijke bbq te ondergaan. Eens voldaan van de lekkernij vervolgden we onze trip naar de Veluwe. Daar zouden we Hans en Joske (en de andere gezinsleden) na 2 jaar eindelijk weer zien. We hebben heel gezellige dagen met elkaar gehad, helaas duren mooie liedjes niet lang of net lang genoeg. Daar in de Veluwe hadden we (Ramon en ik) even de tijd om te relaxen en de cultuurschok ten volle te beleven, in plaats van gehaast op automatische piloot van het naar hol te rennen zonder dat er ook maar iets tot je doordringt.
Op dat moment zaten we al 4 maanden zonder enige vorm van inkomen en gaven we alleen maar uit. Uiteraard geef je altijd meer uit dan verwacht, zeker in Europa en op festivals. We hadden nog redelijk wat te volbrengen. Ramon moest een TEFL cursus volgen en we dienden te solliciteren en liefst een job te vinden voordat we terug keerden naar Azie.
Binnen twee dagen hadden we al een sollicitatie gesprek voor een job in Myanmar. We werden beiden aangenomen als ESL (English as a second language) leerkrachten en zouden conversationele lessen geven aan universiteitsstudenten. Oorspronkelijk was ons plan om pas in september terug te keren maar ze hadden ons vroeger nodig. Vandaar boekten we een enkel ticket naar Bangkok en de daaropvolgende dag naar Mandalay in Myanmar. Enkele uren nadat we kersvers het grondgebied van Thailand betraden en de vochtige tropen warmte compleet met haardrogerwind emotioneel opnieuw verwelkomde in ons leven, contacteerde de pesoneelsdienst ons opnieuw om doodleuk te verklaren dat het contract 3 maanden uitgesteld zou worden. Maar daarover meer in het volgende reisverslag...
We wonen immers alweer twee jaar in Azië. We zijn aangepast aan het klimaat, het eten, het verkeer, de media, de gewoonten en gebruiken, mensen die je aanstaren, overal je spullen kunnen laten liggen want die worden toch niet gestolen (maar inderdaad wel op plaatsen waar veel toeristen zijn maar die stelen dan van elkaar, alsof deze mensen nog niet genoeg hebben (achja materialisme verslaving zeker?), de lokalen verstaan onze taal niet en wij die van hun voor het grootste deel nog steeds niet dus de communicatie verloopt via gebaren, wat altijd heel ontwapenend is en/of voor hilarische situaties zorgt.
Vanuit Maleisië zouden we een tussestop maken in Iran en Istanbul om uiteindelijk aan te komen in Brussel. De reistijd bedroeg 28 uur alles erop en eraan (wachten op de luchthaven, taxi erheen). Daarnaast kwam er nog eens bij dat we terug in de tijd vlogen dus ons tijdsbesef was heftig door elkaar gepureerd. De vlucht van Maleisie naar Iran was 1,5 uur vertraagd, de reistijd bedroeg 8 uur en het vliegtuig was erg klein. Ramon en ik zaten niet naast maar achter elkaar aan het raam. Naast mij zaten vader en zoon die elk bijna twee meter lang waren en dus redelijk wat beenruimte, alsook de mijne half in belsag nam. Het eerste contact ging als volgt; mijn buurman draait zich naar me om en informeert met een dik Iraans accent of ik wel zeker ben dat ik op de juiste vlucht zit, deze gaat immers naar Teheran, Iran.
Vlak na het eerste contact met de zwoele, warme donkere nacht in Iran gemaakt te hebben, werden alle mensen die een aansluitende vlucht hadden verzameld door een luchthavenmedewerker. We waren met 15 personen waaronder: Zweden, Fransen, Turken, Koreanen, Indonesiers, Engelsen en wij. We dAAienden onze paspoorten af te geven en werden met zen allen in een kamer achtergelaten, zonder verdere uitleg. Onze volgende vlucht zou 5 uur later vertrekken. Vier uur en 45 minuten later was er nog steeds geen verandering op til. We besloten met zen allen op onderzoek uit te gaan. Zenuwachtig wordend omdat we nog steeds niemand gevonden hadden die ons op de hoogte bracht van de situatie, gingen we noodgedwongen terug in ons hokje en lieten we alles of helemaal niets in dit geval over ons heenkomen.
Tien minuten na de vertrektijd van onze vlucht kwam er eindelijk iemand aan met onze paspoorten. Voor zijn vertier trachtte hij al onze namen uit te spreken wat ten eerste heel lang duurde gezien we al te laat waren en ten tweede helemaal niet grappig meer was. Na een nacht overgeslaan te hebben, aan te komen in alweer een nacht in een andere tijdszone, in een hok geduwd te worden waar er geen etensvoorzieningen aanwezig zijn (waar je wel van uitgaat dat dit kan in een luchthaven), mijn tweejarige thuis te moeten verlaten, kampen met gemende gevoelens waarvan je niet weet voor welke bestemming en tijdszone ze verwarrend zijn, er al van uitgaan dat we twee vluchten zouden missen en niet op het afgesproken tijdstip zouden aankomen, waardoor mijn moeder nodeloos ongerust zou worden en ik haar op geen enkele manier zou kunnen bereiken, was mijn gevoel voor humor nihil, hoewel morbiede sarcasme me overal doorheen zou kunnen slaan.
Vervolgens werden we geescorteerd door de luchthaven met vele lekernijen waar we helaas geen tijd meer voor hadden en onze volgende vlucht zou 3 uur en 30 minuten duren. Niets anders te doen dan de knorrende magen lijdend aan hoge stemmingswisselingen te negeren.
Op het vertoon van onze boarding passen werden we uitgescholden door de luchtvaarmedewerker omdat we veel te laat waren. Natuurlijk moest er nog iemand van ons plassen waardoor we nog een 2 minuten extra moesten wachten dus de medewerker ging compleet door het lint, normaal zou ik dan terugbijten maar op dat moment zat er geen greintje energie meer in mijn lichaam dus liet ik het maar gebeuren.
Tijdens de volgende 3 uur en 30 minuten durende vlucht werd het pas het laatste uur licht. Ik denk dat we onze langste nacht ooit achter de rug hadden. Na het daglicht van voor ons eigenlijk een dag geleden eindelijk weer tot ons genomen te hebben voelden we ons al stukken van mensen beter. Onze lichamen en geesten die reeds 16,5 uur gevangen zaten in een bacterievolle airconditioned omgeving met aan recordtempo wisselende altitudes namen vol onmacht stuiptrekkend de verse lucht die buiten heerste tot zich. Nog 3 uur wachten om daarna 3 uur te vliegen en dan zouden we eindelijk weer enige tijd mogen doorbrengen in de verse open lucht op de begaanbare grond. Daarnaast haden onze lichamen hevig te kampen met dehydratatie; onze lippen waren schuurpapier en onze kapsels geevolueerd in een volgelnest. Wat we allemaal toch niet moeten doorstaan om jullie op te komen zoeken...
Aangekomen in de luchthaven kwam mijn moeder ons ophalen. Het moment dat we elkaar weer zagen was vrij intens maar 2 seconden verder was het alweer of we elkaar gisteren nog gezien hadden. Geweldig mooi is dat. In de auto op weg naar `huis` was het alsof we alles ervaarden vanuit een vogelperspectief. Alles gebeurde rondom ons en we hadden er of wel veel invloed op ofwel helemaal niet. Cultuurschok vanaf minuut een.
De eerste 4 dagen vebleven we in België en heb ik tijd doorgebracht met mijn familie. Heel raar is het altijd om op bezoek te gaan in België. Ik heb er zelf gewoond en heb herinneringen bij elke straat en elk huis wat wel uit een vorig leven lijkt te komen. Bij elk bezoek aan Belgie en vooral het dorpje Hamme waar ik nooit veel mee gehad heb, merk ik hoe erg ik vervreemd ben van alles. Ik kan alles nu beter overzien en snap waarom bepaalde dingen gebeurd zijn en ben blij dat ik er geen deel meer van uitmaak.
Aan de andere kant was het wel geniaal om weer deel van het geheel te zijn. Ik ben weer tussen andere blanke mensen die dezelfde taal spreken en die dagdagelijkse zaken doen. Gruwelijk heerlijk, om even niet de blanke te zijn die gegarandeerd wordt afgezet of nagestaard. Om diepe gesprekken en- of discussies te hebben met andere mensen. Die eerste dagen had ik zelfs redelijk wat moeite om actief te luisteren naar familieleden omdat ik gewend ben niets te verstaan rondom mij. Nu kon ik iedereen verstaan en werden me vragen gesteld waarop ik diende te antwoorden. Dat was wel even wennen en ik had een makkelijk misbruikbaar excuus natuurlijk. Het vele brood en vooral de vele vezels waren moeilijk verteerbaar voor onze aangepaste magen en darmen die gewend waren aan pittig eten.
Na het bezoek aan België vervolgden we de reis naar Nederland, we zouden diezelfde avond naar een optreden gaan van Guns 'n Roses. Het was overgelsaagd om het zacht uit tedrukken.
Vervolgens verbleven we een paar dagen bij Lennart, Malin en Celeste. We hadden die kleine dame nog niet in levende lijve gezien en zouden al direct gaan babysitten. We hebben lekker kunnen genieten en relaxen zelfs toen we aan het babysitten waren. Het was subliem om weer tijd met elkaar door te brengen.
Het volgende afte werken agendapunt was met een heleboel vrienden naar een goa festivalletje te gaan. Het weer viel een beetje tegen voor ons (zelfs al was het zomer, het was echt koud!!!!). Iedereen vond het uiteraard lekker warm en wij hadden het meermaals vrij fris, vooral door de koude wind, die ons zelfs in de zomertijd in Europa deed rillen. Gedurende ons verblijf van drie weken hebben we vele malen regen gehad, uiteraard veel bewolking en kou afgewisseld met enkele zonnemomenten. We kunnen hier echt -en eigenlijk willen hier- niet meer aan wennen.
Het festival was geweldig, super om met iedereen weer teug te zien en samen te gaan feesten, mooie momenten die lang zullen bijblijven. De volgende twee dagen hebben we doorgebracht bij Lennart en Malin.
Vervolgens zijn we terug naar België gegaan om mijn vader zijn 60ste verjaardag bij te wonen met bijna alle familieleden. Het ging allemaal weer heel snel voorbij dus hadden we niet echt de tijd om iedereen deftig te kunnen spreken.
Van daaruit zouden we de trein opstappen naar Gent, om naar de Gentse feesten af te zakken. We zouden de nacht door te trekken om dan 's ochtends de bus naar Chaleroi te nemen om tijdig onze vlucht naar slovenie te halen. In Slovenie vond namelijk het festival "Metal Days" plaats.
Panisch om helemaal kapot aan te komen op een festival waar we weer zouden gaan feesten, verbaasde het ons dat we niet te pletter gestort zijn in onze tent. We werden eerder helemaal in de festivalsfeer gezogen en pastten ons aan. We hebben een memorabele tijd beleefd tijdens het festival. Ramon en ik waren het voor het eerst sinds hele lange tijd niet meer continu bij elkaar. Wanneer we reizen hebben we alleen maar elkaar. Naast een koppel zijn dienen we elkaars beste vrienden te zijn en word ik gedwongen om met Ramon naar horrorfilms te kijken of moet hij deelnemen aan conversaties die over mijn haar en nagels gaan. Gelukkig zijn we dit al gewend en hebben we er nog weinig moeite mee. Toch was het heel extreem aangenaam om niet alleen maar op elkaar aangewezen te zijn.
Ik heb met volle teugen genoten om alleen met vrienden iets te ondernemen. Met andere woorden ben ik vrijwel elke avond samen met onze vrienden naar de party tent gegaan terwijl Ramon al aan het snurken was (hij wordt duidelijk een dagje ouder).
Het weinig slapen en lang wakker blijven werd extra makkelijk gemaakt vanwege het lange licht in de zomer. Wat niet weg neemt dat het heel bizar was. De eerste paar dagen terug in Europa hadden we erg veel moeite om tijdig naar bed te gaan. Twee jaar lang zijn we gewend dat het rond een uur of 18:00 a 19:00 donker wordt en plots was dat 22:30. Dit werd bijna problematisch gezien we onze gewoonten er niet op afstemden. We aten wanneer het schermerde rond 21:00 a 22:00, daaropvolgend buikten we uit met behulp van een drankje en voor we het wisten was het 2:30 toen we naar bed gingen. Rond dat tijdstip brak er bijna een nieuwe dag aan. Uiteraard uithoudbaarder dan het tegenovergestelde. Tevens was het lekker comfortabel om je directe omgeving niet de hele tijd te hoeven checken op giftige slangen, schorpioenen en dergelijke.
Na Metaldays hebben we nog even rondgereisd met Rob, Linn en Wim in Slovenie, Italie en Duitsland.
Onderweg naar Noordelijk Nederland hebben we nog even een tussenstop gehouden bij Bart om een heerlijke bbq te ondergaan. Eens voldaan van de lekkernij vervolgden we onze trip naar de Veluwe. Daar zouden we Hans en Joske (en de andere gezinsleden) na 2 jaar eindelijk weer zien. We hebben heel gezellige dagen met elkaar gehad, helaas duren mooie liedjes niet lang of net lang genoeg. Daar in de Veluwe hadden we (Ramon en ik) even de tijd om te relaxen en de cultuurschok ten volle te beleven, in plaats van gehaast op automatische piloot van het naar hol te rennen zonder dat er ook maar iets tot je doordringt.
Op dat moment zaten we al 4 maanden zonder enige vorm van inkomen en gaven we alleen maar uit. Uiteraard geef je altijd meer uit dan verwacht, zeker in Europa en op festivals. We hadden nog redelijk wat te volbrengen. Ramon moest een TEFL cursus volgen en we dienden te solliciteren en liefst een job te vinden voordat we terug keerden naar Azie.
Binnen twee dagen hadden we al een sollicitatie gesprek voor een job in Myanmar. We werden beiden aangenomen als ESL (English as a second language) leerkrachten en zouden conversationele lessen geven aan universiteitsstudenten. Oorspronkelijk was ons plan om pas in september terug te keren maar ze hadden ons vroeger nodig. Vandaar boekten we een enkel ticket naar Bangkok en de daaropvolgende dag naar Mandalay in Myanmar. Enkele uren nadat we kersvers het grondgebied van Thailand betraden en de vochtige tropen warmte compleet met haardrogerwind emotioneel opnieuw verwelkomde in ons leven, contacteerde de pesoneelsdienst ons opnieuw om doodleuk te verklaren dat het contract 3 maanden uitgesteld zou worden. Maar daarover meer in het volgende reisverslag...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
