Volgens mij zijn we nu Hondurezen
Door: rodijk
Blijf op de hoogte en volg Ramon
27 Juni 2011 | Honduras, Copán
Ongelooflijk, wat een trip!! (Ramon):
We hebben een maandje in Florida (nee niet Miami maar een klein dorpje in Honduras), gewerkt.
We hebben les gegeven op een schooltje voor kinderen tussen de 8 en 12 jaar.
De eerste dag werden we voor de leeuwen, ofwel de kinderen gegooid zonder enige vorm van voorbereiding of uitleg.
Daar sta je dan!
Ik als ex-timmerman,loodgieter,technicus en vuilnisman had deze ervaring nog niet meegemaakt.
Gelukkig waren de kids heel erg behulpzaam en konden ze mij vertellen welke boeken ik moest hanteren en hoe hun lesstof er uit zou moeten zien.
Van de directie en van het bestuur en collegas hoefden we vreemd genoeg geen medewerking te verwachten.
Wij deden ons uiterste best om Spaans te spreken maar dat werd beantwoord door vragende blikken die duidelijk maakten dat wij maar vloeiend moesten spreken of onze kop moesten houden.
Het vreemde was ook dat, ondanks het een twee talige school is, er niemand Engels sprak.
Hoe dan ook, we hebben onze weekenden besteed aan zoveel mogelijk uitstapjes naar Copan, La Entrada, Santa Rosa, El Paraiso en Gracias.
Allemaal zeer interessante plaatsen met elk een verhaal en ervaringen om boekwerken over te schrijven, geloof me. (Lotte):El Paraiso en Entrade zijn helemaal geen toeristische plekken ze worden vooral gebruikt om drugs te vervoeren. In El Paraiso is een heel arm dorpje maar het gemeentehuis is een replica van de White house dit heeft de burgemeester geconstrueerd om zijn drugsgeld wit te wassen. Ja corruptie is ook een systeem en werkt ongelooflijk goed.
We hebben ook problemen met onze pinpassen om af te halen gezien het Europese kaarten zijn. Dus zo gingen we naar Gracias we moesten geld hebben maar konden niet afhalen. We konden al niet voor een hotel betalen dus besloten we een hangmat te kopen. Maar in een hangmat slapen in het regenseizoen ergens afgelegen in de bossen zonder muskietennet bleek achteraf ook geen goed idee. We gingen in een hotel vragen of we ze daar gewoon konden ophangen op de hoop dat we er gratis konden verblijven. De vrouw des huizes zei dat ze ons liever een kamer wou geven gratis en voor niets||||||| Dit was wel heeeeeel gul| We aanvaarden het aanbod want we konden niet anders... We hadden nog steeds enorm weinig geld maar zouden het wel kunnen overleven nu we een gratis slaapplaats hadden| Gewoon even naar de supermarkt en een paar dagen noodles eten...(waar er eigenlijk enkel maar veel zout in zit) maar kom het was even overleven! Nadien kwamen we twee missionarissen tegen die we in Copan hadden ontmoet die vroegen hoe het was, wij nog helemaal in de ban van onze ervaring vertelde we over het gratis hotel en ons weinig geld. Ze boden ons een maaltijd aan dus ik wou er op ingaan maar Ramon bleef het op een verdachte manier afwijzen. Toen ze weg gingen vroeg ik aan Ramon wat er gebeurde hij opende zijn hand en had geld gekregen Oh my god, gracias, gracias!! We konden dus meer eten dan noodles! We hadden het geld dat we nodig hadden voor de bussen en lucnh opzij gelegd dus nu konden we gaan eten. We aten lokaal en heel goedkoop en hadden zin in een biertje, we haalden 2 biertjes wat exact het bedrag was van dat de ene missionaris ons had gegeven! Dus dan hebben we op de gelovigen geproost en ons pintje gedronken. ... Tja wat kan ik zeggen een mens moet zijn prioriteiten stellen eh :-)
Toen brak eindelijk onze laatste dag in Florida aan: geen twee maal per dag bonen, kaar, boter, en zout ei meer! Geen verveling meer! Omgaan met toffe mensen! We besloten om naar Copan te gaan en met Geert de baas van ViaVia waar we gaan werken het apartementje en nog enkele details te bespreken. Lekker weer in Copan Wauw terug winkels, restaurantjes, hoteletjes en toeristen mmhh heb ik toch wel gemist. We checkten in in een hotel met een douche met stromend warm water WAUW nooit bij stil gestaan dat het zo lekker kon zijn. We gingen naar Via via en zouden morgen het appartement bekijken waar we 2 maanden zouden verblijven. De volgende dag was Geert alweer ergens ver weg en zou hij pas laat terug zijn. Ik wou echt ergens anders heen voor we zouden gaan werken. Dus toch maar naar VIa via gegaan en iemand te vragen ons te helpen. We hebben alles heel heel snel geregeld met de nodige stress langs mijn kant uiteraard en dan konden we nog net op tijd de bus naar Antigua halen. De busreis duurde 7 uur maar het waren allen heel toffe mensen! We hebben de hele tijd gebabbeld met een Amerikaan van 46 die nog lang in Belgie had gewoond het was een toffe kerel. Aangekomen in Antigua beslistten we ook naar de plek te gaan waar de andere mensen in het busje heen gingen. Tof hotelltje met allemaal dorms. (Ramon):
Een gezellig en drukke verblijfplaats met uitstekend ontbijt inbegrepen voor nog geen L60 ($7,-) per nacht.
's Avonds natuurlijk flink op stap geweest omdat de stad er voor gemaakt is om elke tourist zo dronken mogelijk te krijgen.
Veel clubs, cafe´s en live-muziek.
We kwamen dan ook goed beschonken thuis (ik heb nog een Engels meisje op mijn rug door de stad gedragen omdat ze te zat was om te lopen en ze was jarig en wilde wat eten).
We hebben de dag erna een ander hostelletje (dorm), genomen omdat ze van afwisseling houden en je zo verschillende mensen ontmoet.
Dat was zeer geslaagd en we hebben veel ervaringen uitgewisseld met mede reizigers onder het genot van een Cuba Libre en een jointje.
Daarna uiteraard weer een ander hostel ($3,-/nacht), waar we een zeer enthousiaste gast ontmoetten uit Thaiwan.
Die kerel was hilarish en was voor het eerst net aangekomen in Centraal-Amerika.
Hij sprak geen woord Spaans, alleen Aziatisch-Engels.
Je weet wel: Lamon,gleetings,gleat to see you,glacias señiol.
We namen hem mee op stap samen met een Engelsman, twee Amerikanen en een Duitser.
We hebben ons zeer geamuseerd met wat cafes en een fles rum in het park.
´s Ochtends zijn we (samen met de Thaiwanees en een groepje anderen), de vulkaan gaan beklimmen.
Er zijn er drie die vanuit het stadje duidelijk te zien zijn waarvan er twee nog actief zijn.
We beklommen de vulkaan die vorig jaar nog uitgebarsten was en troffen daar veel rookpluimen en lava sporen aan.
Het was een fantastische trip. Alsof je op Mars rondloopt.
We kunnen nu zeggen dat we marshmellows hebben geroosterd op een actieve vulkaan! (zie foto´s op mijn Facebook).
Daarna weer terug naar Copan.
Toen we aankwamen verbleven we de die nacht in ons nieuwe apartementje.
Het voelt echt als een thuis.
We hebben stromend water, een douche en zelfs een keukentje!
Het is fijn om eens al je spullen uit te kunnen pakken en niet steeds van slaapplaats te hoeven wisselen.
De dag erna lekker chillen en de dag erop gaan werken in ViaVia (restaurant/hostel/bar/toerist information).
Toffe collega´s en bezoekers, twee gratis maaltijden per dag gemaakt door een chefkok, gratis adventure uitstapjes en Spaans leren terwijl je werkt!
Dit houden we voorlopig wel even vol.
We kunnen gerust zeggen dat we nu officieel in Copan wonen!
Bij deze sluiten wij af.
Iedereen is van harte welkom om eens langs te komen.
Na twee maanden Copan (of meer), hebben wij een kans dat we mogen werken als toeristen begeleiders aan de noordkust van Honduras (fantastische duikspot, en wild water rafting!!), of in Guatamala in een vroeger piraten dorpje aan de kust als bar personeel.
Tot die tijd...groeten uit Copan Honduras!
We hebben een maandje in Florida (nee niet Miami maar een klein dorpje in Honduras), gewerkt.
We hebben les gegeven op een schooltje voor kinderen tussen de 8 en 12 jaar.
De eerste dag werden we voor de leeuwen, ofwel de kinderen gegooid zonder enige vorm van voorbereiding of uitleg.
Daar sta je dan!
Ik als ex-timmerman,loodgieter,technicus en vuilnisman had deze ervaring nog niet meegemaakt.
Gelukkig waren de kids heel erg behulpzaam en konden ze mij vertellen welke boeken ik moest hanteren en hoe hun lesstof er uit zou moeten zien.
Van de directie en van het bestuur en collegas hoefden we vreemd genoeg geen medewerking te verwachten.
Wij deden ons uiterste best om Spaans te spreken maar dat werd beantwoord door vragende blikken die duidelijk maakten dat wij maar vloeiend moesten spreken of onze kop moesten houden.
Het vreemde was ook dat, ondanks het een twee talige school is, er niemand Engels sprak.
Hoe dan ook, we hebben onze weekenden besteed aan zoveel mogelijk uitstapjes naar Copan, La Entrada, Santa Rosa, El Paraiso en Gracias.
Allemaal zeer interessante plaatsen met elk een verhaal en ervaringen om boekwerken over te schrijven, geloof me. (Lotte):El Paraiso en Entrade zijn helemaal geen toeristische plekken ze worden vooral gebruikt om drugs te vervoeren. In El Paraiso is een heel arm dorpje maar het gemeentehuis is een replica van de White house dit heeft de burgemeester geconstrueerd om zijn drugsgeld wit te wassen. Ja corruptie is ook een systeem en werkt ongelooflijk goed.
We hebben ook problemen met onze pinpassen om af te halen gezien het Europese kaarten zijn. Dus zo gingen we naar Gracias we moesten geld hebben maar konden niet afhalen. We konden al niet voor een hotel betalen dus besloten we een hangmat te kopen. Maar in een hangmat slapen in het regenseizoen ergens afgelegen in de bossen zonder muskietennet bleek achteraf ook geen goed idee. We gingen in een hotel vragen of we ze daar gewoon konden ophangen op de hoop dat we er gratis konden verblijven. De vrouw des huizes zei dat ze ons liever een kamer wou geven gratis en voor niets||||||| Dit was wel heeeeeel gul| We aanvaarden het aanbod want we konden niet anders... We hadden nog steeds enorm weinig geld maar zouden het wel kunnen overleven nu we een gratis slaapplaats hadden| Gewoon even naar de supermarkt en een paar dagen noodles eten...(waar er eigenlijk enkel maar veel zout in zit) maar kom het was even overleven! Nadien kwamen we twee missionarissen tegen die we in Copan hadden ontmoet die vroegen hoe het was, wij nog helemaal in de ban van onze ervaring vertelde we over het gratis hotel en ons weinig geld. Ze boden ons een maaltijd aan dus ik wou er op ingaan maar Ramon bleef het op een verdachte manier afwijzen. Toen ze weg gingen vroeg ik aan Ramon wat er gebeurde hij opende zijn hand en had geld gekregen Oh my god, gracias, gracias!! We konden dus meer eten dan noodles! We hadden het geld dat we nodig hadden voor de bussen en lucnh opzij gelegd dus nu konden we gaan eten. We aten lokaal en heel goedkoop en hadden zin in een biertje, we haalden 2 biertjes wat exact het bedrag was van dat de ene missionaris ons had gegeven! Dus dan hebben we op de gelovigen geproost en ons pintje gedronken. ... Tja wat kan ik zeggen een mens moet zijn prioriteiten stellen eh :-)
Toen brak eindelijk onze laatste dag in Florida aan: geen twee maal per dag bonen, kaar, boter, en zout ei meer! Geen verveling meer! Omgaan met toffe mensen! We besloten om naar Copan te gaan en met Geert de baas van ViaVia waar we gaan werken het apartementje en nog enkele details te bespreken. Lekker weer in Copan Wauw terug winkels, restaurantjes, hoteletjes en toeristen mmhh heb ik toch wel gemist. We checkten in in een hotel met een douche met stromend warm water WAUW nooit bij stil gestaan dat het zo lekker kon zijn. We gingen naar Via via en zouden morgen het appartement bekijken waar we 2 maanden zouden verblijven. De volgende dag was Geert alweer ergens ver weg en zou hij pas laat terug zijn. Ik wou echt ergens anders heen voor we zouden gaan werken. Dus toch maar naar VIa via gegaan en iemand te vragen ons te helpen. We hebben alles heel heel snel geregeld met de nodige stress langs mijn kant uiteraard en dan konden we nog net op tijd de bus naar Antigua halen. De busreis duurde 7 uur maar het waren allen heel toffe mensen! We hebben de hele tijd gebabbeld met een Amerikaan van 46 die nog lang in Belgie had gewoond het was een toffe kerel. Aangekomen in Antigua beslistten we ook naar de plek te gaan waar de andere mensen in het busje heen gingen. Tof hotelltje met allemaal dorms. (Ramon):
Een gezellig en drukke verblijfplaats met uitstekend ontbijt inbegrepen voor nog geen L60 ($7,-) per nacht.
's Avonds natuurlijk flink op stap geweest omdat de stad er voor gemaakt is om elke tourist zo dronken mogelijk te krijgen.
Veel clubs, cafe´s en live-muziek.
We kwamen dan ook goed beschonken thuis (ik heb nog een Engels meisje op mijn rug door de stad gedragen omdat ze te zat was om te lopen en ze was jarig en wilde wat eten).
We hebben de dag erna een ander hostelletje (dorm), genomen omdat ze van afwisseling houden en je zo verschillende mensen ontmoet.
Dat was zeer geslaagd en we hebben veel ervaringen uitgewisseld met mede reizigers onder het genot van een Cuba Libre en een jointje.
Daarna uiteraard weer een ander hostel ($3,-/nacht), waar we een zeer enthousiaste gast ontmoetten uit Thaiwan.
Die kerel was hilarish en was voor het eerst net aangekomen in Centraal-Amerika.
Hij sprak geen woord Spaans, alleen Aziatisch-Engels.
Je weet wel: Lamon,gleetings,gleat to see you,glacias señiol.
We namen hem mee op stap samen met een Engelsman, twee Amerikanen en een Duitser.
We hebben ons zeer geamuseerd met wat cafes en een fles rum in het park.
´s Ochtends zijn we (samen met de Thaiwanees en een groepje anderen), de vulkaan gaan beklimmen.
Er zijn er drie die vanuit het stadje duidelijk te zien zijn waarvan er twee nog actief zijn.
We beklommen de vulkaan die vorig jaar nog uitgebarsten was en troffen daar veel rookpluimen en lava sporen aan.
Het was een fantastische trip. Alsof je op Mars rondloopt.
We kunnen nu zeggen dat we marshmellows hebben geroosterd op een actieve vulkaan! (zie foto´s op mijn Facebook).
Daarna weer terug naar Copan.
Toen we aankwamen verbleven we de die nacht in ons nieuwe apartementje.
Het voelt echt als een thuis.
We hebben stromend water, een douche en zelfs een keukentje!
Het is fijn om eens al je spullen uit te kunnen pakken en niet steeds van slaapplaats te hoeven wisselen.
De dag erna lekker chillen en de dag erop gaan werken in ViaVia (restaurant/hostel/bar/toerist information).
Toffe collega´s en bezoekers, twee gratis maaltijden per dag gemaakt door een chefkok, gratis adventure uitstapjes en Spaans leren terwijl je werkt!
Dit houden we voorlopig wel even vol.
We kunnen gerust zeggen dat we nu officieel in Copan wonen!
Bij deze sluiten wij af.
Iedereen is van harte welkom om eens langs te komen.
Na twee maanden Copan (of meer), hebben wij een kans dat we mogen werken als toeristen begeleiders aan de noordkust van Honduras (fantastische duikspot, en wild water rafting!!), of in Guatamala in een vroeger piraten dorpje aan de kust als bar personeel.
Tot die tijd...groeten uit Copan Honduras!
-
27 Juni 2011 - 21:56
Rinus:
fantastisch allemaal, "opa" is helemaal trots ................ leer toch eens Spaans.
Groeten
-
28 Juni 2011 - 04:12
San:
niiiicceeee!!!!!!!!!!! -
28 Juni 2011 - 14:36
Machiel:
Echt wat een geweldig verhaal! Geniet er er met volle teugen van! -
28 Juni 2011 - 19:34
Linn:
Wat is het toch heerlijk om jullie verhalen te lezen.. -
29 Juni 2011 - 01:17
Susan:
zo leuk om jullie verhalen zo te lezen
Zet hem op toppers
dit is de reis van je leven
wat een geweldige belevenissen
-
03 Juli 2011 - 18:31
Ramon Odijk:
Dank je wel voor de leuke comments! Y abuelo Rinus nuestro español es muy bien! Y tuyos, tu ya practicas? Muchos Cariños de nosotros! -
08 Juli 2011 - 15:49
Wietske En Hans:
Hi Folks,do you remember??
Toevallig vandaag, na overigens te lang geleden gesproken te hebben, via Skype eens bijgepraat met Ramon's vader. Jullie kennen dat wel "Hoe'st met jullie, hoest met Opa, Oma, hoest met de boys. Enfin..zo kom je dus in jullie avonturen terecht. Machtig mooi! Een beetje jaloers roepen wij "als we toch eens jonger waren" Mensen jullie hebben helemaal gelijk. Blijven genieten zolang dat kan.
Avé, uit Zeeland (helaas geen Nw Zealand :-) ) -
22 Juli 2011 - 11:47
Rogier:
Klinkt ondanks het afzien, toch allemaal als een hele vette trip.
Met jullie spaans komt het wel goed, denk ik.
Tof dat jullie nu even op een vaste plek kunnen verblijven en daar ook een leuke job gevonden hebben.
En als ik de loterij win, kom ik zeker wel "even" langs ;-D.
Heel veel plezier en succes daar,
groeten uit het regenachtige Holland !!! -
05 Augustus 2011 - 08:08
Jenny:
Hé, Lotte en Ramon. Toffe reis zo te lezen.Enorm knap dat improviseren als je geen geld meer hebt en toch wel heel lief van die mensen die jullie helpen. ik hoorde van Joske dat je nu in een internetcafé werkt. Doe maar genieten want dit pakt niemand je meer af. Wanneer ik de loterij win kom ik niet langs want dit is niets voor mij maar ik hoop dat jullie nog een fijne tijd zullen beleven en hopelijk tot ziens! Jenny -
05 Augustus 2011 - 11:49
Inoc 3ö:
Zeg zeg, ge ziet wel onkruid vergaat niet! Als ge echt honger hebt of ge ligt op sterven dan verschijnt god de vader wel. Wel opletten hé als geestelijken u willen helpen, in Belgiê hebben we daar rare ervaringen mee. Ja Ondertussen heb ik het ook heel druk met Steventje :-). Thanks voor het rustgevend kaartje van St-Eustasius. Doe zo verder, go with the flow, enjoy en blijf ons op de hoogte houden hé.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
