Myanmar 13/06/2016 - 07/04/2017

Myanmar

Hallo weer. Het laatste wat jullie weten, is dat Lotte haar TEFL heeft behaald, ik nog steeds schrijf en we naar Myanmar zijn gegaan voor Lotte’s baan in Taunggyi. We verbleven eerst een week in Yangon voor haar training en raakten al snel bevriend met een Schots/Frans/Vlaams/Spaans koppel van onze leeftijd. Harry en Elsa (fictieve namen uit respect voor hun privacy), hadden al lesgegeven in Cambodia en waren echte feestgangers die ons al snel introduceerde aan de stad. Na een bliksemsnelle trainingsperiode waarbij we verbleven in een grote villa met mede leraren, was het tijd om naar Taunggyi te verhuizen. Taunggyi -moet je weten-, ligt hoog in de bergen in de Shan staat. De Engelsen hadden in de Birmese tijd hier een hoofdstad gevestigd om de Shan rebellen onder de duim te kunnen houden maar had ook het optimale klimaat in vergelijking met het snikhete Myanmar. Toen we onderweg naar Taunggyi reden, herkenden we veel plaatsen die we voorheen bezocht hadden, met name het Inle meer. We waren enthousiast, nieuwsgierig en er helemaal klaar voor.

Lotte werd -in gesloopte reizigerskleren-, geïntroduceerd aan de school en er werd ons een villa toegewezen die we zouden delen met Michelle. Michelle is een iets oudere, Engelse kroegbeest die al jaren lang in Korea les had gegeven en het klikte meteen. Ik werkte nog steeds vanuit huis en dat was soms wel bizar omdat ik regelmatig mijn voeten op moest tillen om de huishoudster er bij te kunnen laten. Ik probeerde haar pauze’s te laten nemen om een kopje thee met mij te laten drinken en wat Birmees op te kunnen steken maar het kastensysteem liet dit helaas niet toe. Iets wat ons op den duur ook aardig tegen de haren in begon te strijken. Al snel raakten we in contact met andere leraren en vulden we onze vrije tijd met uitstapjes in de buurt en het onveilig maken van de schamele uitgaansgelegenheden. Er is niet veel te doen in Taunggyi en als je iets doet (vanaf boodschappen doen op de markt tot een sigaret opteken aan de bushalte), is dat direct het nieuws van de week. Iedereen, maar dan ook iedereen, weet wie je bent, wat je doet en waar je bent geweest. Engels wordt hier niet gesproken en zelfs Birmees is een zeldzame taal tussen de vele stammen.

Om de drie maanden dienden we het land voor enkele dagen te verlaten om onze Visaas te kunnen verlengen. We gingen dus voornamelijk vaak naar Bangkok voor een weekendje en dat was eerlijk gezegd geen vervelend uitstapje. Na Bangkok verbleven we vaak nog een dagje in Yangon bij Elsa en Harry. Hier, beste lezer, neemt het verhaal een onverwachte wending: Na een dagje/avondje bij het stelletje verbleven te hebben, hoorden we bij thuiskomst dat Harry een collega had doodgeslagen na een uit de hand gelopen ruzie. Op dezelfde bank waarop we nog hadden gelachen en gedronken, lag de volgende ochtend een levenloos lichaam van een Amerikaanse collega die was aangetroffen door de stomverbaasde Elsa en de vrouw van de overledene. Van Harry was -tot de dag van vandaag-, geen spoor meer te vinden. Elsa is onterecht op staande voet ontslagen, van dezelfde school als dat Lotte voor werkt, en is naar België gevlogen. We wensen haar heel veel sterkte toe.

Na een maand met Michelle samen te hebben gewoond in de grote villa, besloten we samen om een wat nederigere woning te zoeken. Al snel vonden we een appartementje in een lokale wijk en we vonden het prima. Ik kon ongestoord in een kamertje werken dat werd omgetoverd tot een kantoortje en we hadden een eigen keuken om onze favoriete hobby uit te oefenen. Er werd zelfs een TV met satelliet ontvanger geïnstalleerd door twee klusjesmannen van de school. Terwijl ze bezig waren om hartstochtelijk enkele Engelstalige zenders te zoeken, waren we “gezegend”, met een 12 tal nieuwszenders. Terwijl we samen met de installateurs de nieuwszenders bekeken en de beelden van terroristische aanslagen in Europa zich er op afspeelden, draaide de jongste van het stel zich om en zei: “Your countries, very dangerous. Better stay here.” Dit is ontzettend bizar om te horen van een inwoner van één van de meest gevaarlijke landen ter wereld. De zelfde jonge gast die dit zei, werd enkele weken later onherkenbaar verbrand in een vuurwerk explosie in onze straat waarbij we hebben geholpen om de laaiende vuurzee te bestrijden. Tevergeefs en blijkbaar de normaalste zaak van de wereld rond een Boeddhistische feestdag.
Het klinkt allemaal een beetje luguber tot nu toe, moet ik toegeven. Toch moet je begrijpen dat de dood de normaalste zaak van de wereld is in Myanmar. “Doodnormaal”, zou je kunnen zeggen. Het Boeddhisme is zo sterk dat de dood slechts een stapje vooruit (of in slecht karma, achteruit), is. Daarom doet iedereen zijn best om in het “reine”, te komen voordat hij of zij de aarde verlaat. We hebben ons nooit zo veilig gevoeld als in Myanmar. Stel dat je je portemonnee verliest op de markt dan komt er iemand achter je aan rennen om deze terug te geven en met waarschijnlijk nog meer geld er in dan dat je had. We worden ook elke ochtend gewekt door het geluid van een gong die de dag inluidt om 6 uur. Hierna lopen de monniken door het stadje om hun dagelijkse giften te ontvangen en hun gebeden aan te bieden. De rest van de dag is gevuld met de geluiden van roepende straatverkopers en luidkeels gelach van voetballende kinderen en rokende mannen in theehuizen.

Via een Amerikaanse collega hebben we goedkoop een motor kunnen kopen en daar hebben we flink gebruik van gemaakt. Om papieren hoefden we ons geen zorgen te maken. Wanneer een politie agent zag dat je een blank gezicht had, liet deze je in paniek weer verder rijden uit angst om met enkele Engelse woorden in contact te komen. We reden dan ook regelmatig naar Inle Lake om te genieten van het warmere weer (we zitten op 1500 meter hoogte en Inle ligt op 850 meter), en het ruimere assortiment aan eten en drinken. Ook hebben we elke schoolvakantie aangegrepen om meer van het land te kunnen zien. We hebben een trein gedeeld met honderden gewapende soldaten in een coupé waarin tonnen explosieven, bazooka’s en munitie lagen opgeslagen terwijl de trein om de 3 minuten bijna van de rails vloog. We hebben de bizarre spookstad Naypyidaw bezocht, de grootste grotten van het land verkend, de leukste mensen ontmoet en veel stoepa's (tempels), bezocht. We zijn op plaatsen geweest waar mensen (althans twee generaties lang), geen westerling hebben gezien. Helaas is deze Amerikaanse collega plotseling zonder enige reden ontslagen.

Dat “ontslaan”, van collega’s gebeurde nogal vaak. Op een avond waren Michelle, een andere Engelse collega, een Australiër en wij samen op stap. Het was een gezellige avond in een lokale bierschuur en we zongen luidkeels met de lokalen mee op hun akoestische gitaren en drums. ‘s Ochtends hoorden we dat de Engelsman en Australiër met elkaar op de vuist waren gegaan na het avondje uit en ze allebei op staande voet waren ontslagen. Dit kan natuurlijk wel degelijk een gegronde reden voor ontslag zijn maar er vielen ineens ook andere leraren af. Daar hoorde ook Lotte bij. Heel erg vonden we dit niet omdat we Taunggyi eerlijk gezegd al wel beu waren maar ze wilde wel graag voor dezelfde school werken in Yangon. Dit bleek ook niet te kunnen maar gelukkig zouden we van mijn salaris ook wel rond kunnen komen. Tenminste...als ik mijn baan nog zou hebben. Drie weken geleden kreeg ook ik het bericht dat ze mijn diensten niet meer nodig zouden hebben door “reorganisering”, van het bedrijf. We bevonden ons weer in onze oorspronkelijke maar bevrijde staat: werkloos, vrij en met een onzekere toekomst. Precies zoals we dat graag willen!

Wat we nu gaan doen? Wel, eerst even lekker bijkomen en genieten van lekker eten in Thailand. Vervolgens Indonesië en Borneo verkennen, vliegen naar Istanboel waarna we met vrienden hebben afgesproken in Slovenië voor een Metalfestival. We willen daarna zo snel mogelijk weer naar Zuidoost Azië dus we dachten er aan om de CELTA (papieren om Engelse les te geven in het buitenland), te halen en om in Thailand ergens les te gaan geven. Ondertussen heb ik mijn hengeltje al uitgeworpen naar vertaling websites en doen we voorlopig waar we in uitblinken: reizen, plezier hebben en avontuur zoeken.

Myanmar, we gaan je missen en hebben het geluk gehad je in zo’n vroege en vruchtbare staat te ontmoeten. De volgende keer zijn we er als toeristen. Tot dan! "kyei: zu: tin ba de" ofwel: ကျေးဇူးတင်ပါတယ်