Myanmar 21/03/2016 – 01/05/2016

Myanmar
Hoe kan ik dit land in woorden uitdrukken? Heel moeilijk! Maar ik ga toch een poging wagen.
Al vanaf het begin van onze reis naar Zuid Oost Azie in November liepen we vaak mensen tegen het lijf die vol lof spraken over dit land. De volgende 4 maanden werden we dan ook uitermate nieuwsgierig.

Vanuit Vietnam gingen we nog twee weken naar Thailand. Hier zou ik mijn 'oude' vriendin Katrien na 6 jaar terugzien. Katrien had net zoals ons het plan om af te reizen naar Zuid Oost Azie. Nadat ze kennis had gemaakt met Ramon en we twee weken met z'n drietjes hebben doorgebracht in Ko Tao, vertrokken we naar Myanmar. (Ko Tao is een eiland in het Zuiden van Thailand).

Het was niet de ideale tijd want het was snikheet, zo een 43 graden gemiddeld, met geen zuchtje wind, bleek het eenmaal we ter plaatse waren. Daarbij zou het waterfestival (het buddhistisch nieuwjaar) in die maand plaatsvinden.
Door dit festival ligt alles een week plat want vele winkels en hotels zijn dan ook gesloten. Omdat we alle drie op hete kolen zaten om kennis te maken met Myanmar besloten we om toch maar te gaan. Er zouden dan immers nog minder toeristen zijn dan anders en een waterfestival meemaken leek ons een interessante ervaring.

We staken de grens over in Mae sot (Thailand) naar Myawaddy in Myanmar. Eens we Thailand uitgestempeld waren en ons begeefden in het niemandsland richting Myanmar werd de spanning groter bij elke stap die we zetten. Er heerste een heel geladen positieve sfeer. Aangekomen bij de grens werden we door immens vriendelijke Myanmarezen verwelkomd. Ze waren heel nieuwgsgierig en vroegen naar onze nationaliteit en hoe ons land eruit zag. Verder vertelden ze honderuit over welke plaatsen we moesten gaan bezichtigen in hun land. Sinds 2012 zijn de grenzen pas echt officieel open gegaan. Voor die tijd was dit land compleet afgezonderd van de buitenwereld.
Ramon zijn vader heeft nog enkele jaren gewerkt in Mae Sot. Zijn werk bestond eruit om de Birmeese vluchtelingen (die vooral bestonden uit de 'Karen' stammen) op te vangen in Thailand en om te scholen. (Als het niet correct is hoor ik wel toch Hans? :-)) Op die manier zouden hun kansen op de arbeidsmarkt in Thailand vergroot worden. Het was voor Ramon dan ook een bizarre gewaarwording om de grens die nu wel open is en toen nog in aanbouw was over te steken.
Veel blanken hadden ze nog niet gezien, de lokale bevolking was heel nieuwsgierig naar onze levens. Geweldige mensen! We ontvangden ons visum en zijn nog 20 minuten blijven doorbabbelen met de immigratie bedienden.

De eerste overnachting deden we in Maylamyine. In onze reisgids werd de stad niet heel erg positief omschreven maar wij vonden het geweldig! Het was een groot verschil met alle landen waar we al heen geweest waren. Het deed mij vooral denken aan India maar dat kwam door de grote populatie aan Indiers uiteraard. We planden om de grootste tempel van de stad te bezoeken en we verwachtten er niet veel van omdat we er intussen al honderden gezien hebben. (verwende nesten die we zijn!) We werden omver geblazen bij het aanschouwen van de tempel. Hij was heel indrukwekkend, een heel andere stijl dan wat we gewend waren en alleen maar lokale mensen geen toerist te bespeuren! Geniaal!

We vervolgden onze reis naar Hpa-An. Wat een omgeving! Het dorpje ligt in een schitterend karstgebied. We huurden twee scooters; Katrien ging achterop bij Ramon en ik huurde voor de eerste keer zelf een scooter. Het verkeer viel reuze mee, omdat het nu was omdat iedereen ons aanstaarde of omdat het effectief zo is weten we niet. Het enige gevaar dat er heerstte was om ergens tegenaan te rijden. Maar dit kwam omdat je met je mond wagenwijd open vol verbazing door de mooie omgeving verzonk in gedachten. Tijdens de verscheidene bezoeken aan de vele tempels werden we geregeld gevraagd om mee op de foto te gaan met de lokalen. Dit zorgde voor een leuk sfeertje, veel lachen en mooie foto`s.

Vervolgens brak de tijd aan om af te reizen naar Yangon. Het waterfestival zou over enkele dagen plaatsvinden. In Yangon bezochten we de befaamde Shwedogan Paya. De heiligste plaats voor boeddhisten en overal zichtbaar in Yangon. Vier lange elegante trappen leiden naar het platform waar alle stupas zich bevinden. Alle stupas zijn bedekt met goud en weerkaatsen het zonlicht waardoor het hele platform extra glanst en schittert. Het was adembenemend mooi. Door de hitte werd de betegelde vloer opgewarmd tot zo een 50 a 60 graden waardoor het een uitdaging werd om alles te kunnen bezichtigen. Eens onze voeten semi gewend waren renden we van de ene stupa naar de andere en dienden we uiteraard weer te poseren voor de foto`s die de lokalen met ons wensten te maken.
De daaropvolgende dagen sloten meer en meer winkels en restaurants in voorbereiding voor het waterfestival. De eerste dag van het festival begeefden we ons in de straten en werden we vaak gezegend door middel van water dat over je hoofd of in je nek (vooral bij Ramon omdat de Myanmarezen gemiddeld redelijk wat kleiner zijn dan hem) wordt gegoten door de lokale bevolking. Overal stonden grote podia met knallende muziek en 50 tuinslangen die over een hek heen hingen. Iedereen die voorbij kwam werd helemaal nat gespoten. Op sommige plaatsen waren er brandslangen die redelijk hard aankomen als die op jou gericht staan. Dit alles ging gepaard met veel drank en uitbundigheid.
Daarnaast ontvangden we veel giften zoals thee, kokosnootwater, een deeg gemaakt met kokosnoot, en talrijke andere dingen. De mensen zijn extreem vrijgevig! De tweede dag zal bij ons voor eeuwig in ons geheugen gegrift blijven. Ramon en ik gingen even buiten kijken naar de natte bende en toevallig kwamen we enkele andere toeristen van ons hotel tegen waarmee we de vorige avond een pint hadden gedronken. Ze zaten in de laadbak van een pick up en reden heel de stad door om het waterfestival mee te vieren. We klommen in de laadbak en gingen met hun mee. Al kauwend op een 'beetle nut' en helemaal doorweekt na de eerste 5 minuten gingen we de stad door. Onderweg haalden we wat biertjes en we feestten mee met de lokalen. Die vonden het geweldig dat we ook deelnamen aan de festiviteiten. De mensen op de podia die verantwoordelijk waren voor de tuinslangen hadden dan ook het grootste plezier om ons 'Westerlingen' helemaal nat te maken, vooral met de brandslangen die sommige hadden. PIJNLIJK maar geniaal!

Mandalay was de volgende stad op het lijstje. Net als Yangon, een van de grotere steden in Myanmar. Mandalay is de modernste stad in het land. Hier hebben we nog een dag deelgenomen aan het waterfestival en vervolgens hebben we de omgeving verkend.

Omdat er nog steeds geen bussen reden vanwege het waterfestival besloten we om samen
met een Duitse jongen de taxi te delen naar Bagan. Bagan is de stad die bekend staat om zijn weerzinwekkend prachtige tempels. Het zijn er alles bij elkaar geteld zo een slordige 4000. Het was verbluffend! Myanmar kent gelukkig nog geen massa toerisme dus samen met nog een ander koppel waren we de enige blanken op de site. Het hoogtepunt was toen we op een gegeven moment naar een tempel liepen die donkergrijs gettint was. Net op het moment dat we aankwamen, daalden er een 10 tal jonge monniken de trap van de tempel af in hun donkerrode gewaden. Allemaal achter elkaar, op de achtergrond van dit alles was een kraakheldere lucht overgoten in zon. De jonge monniken lachten ons vriendelijk en uitnodigend toe. Dit was een heel intens moment en niet het enige. Eenmaal we bovenop de hoge tempel stonden was het muisstil. De wind streek door onze haren, de zon warmde ons gezicht en op de achtergrond klonk het mediterende gezang van een monniken klooster. Op de top van deze tempel hadden we een 360 graden zicht over de gehele site. Honderden tempels rezen uit de grond tot aan de horizon van alle richtingen. Pffff het was even moeilijk om het droog te houden met deze betoverende overweldigende schoonheid.
Bij de grootste tempel heb ik het niet meer droog gehouden. Deze tempel was bezaaid met grote fenomenale buddha beelden. Maar het ontroerendste moment kwam wanneer we aan de uitgang van de tempel even stil stonden om water te drinken (zo een 5 a 6 liter per dag met die hitte) en een kind aan Ramon zijn Longi (soort van rokken die de mannen dragen) kwam trekken. Hij had een postkaartje bij zich dat hij net gekocht had. Zijn bedoeling was om dit op te sturen naar een familielid want het adres was al half ingevuld op de achterkant. Toch had hij in dat moment besloten om het niet te doen en dit -voor hem dure kaartje- aan ons te geven als gift. Wauw! We zijn het helemaal niet gewend om zoveel liefde te ontvangen. Na een kort huilbuitje keerden we terug naar ons hotel om alles even te laten bezinken.

Volgende stop: Het Inle meer! Dit staat bekend om al zijn verschillende traditionele stammen die van dit meer hun thuis gemaakt hebben. Bovendien is dit ook het gebied van de vissers die met hun benen roeien. Heel indrukwekkend om te zien! Ze maken een soort van slangachtige heupbewegingen als peddelslagen en tegelijkertijd gooien ze met chirugische precisie het net in het water. We maakten een boottochtje en bezochten verschillende dorpjes. We ontmoetten enkele “long neck” vrouwtjes (ook wel de slangennekken genaamd). Als schoonheidsideaal dienen ze met goud belegde loodzware ringen rond hun nek te dragen. Hoe ouder de vrouw hoe meer ringen ze draagt. Deze wegen per stuk zo'n 700 gram. Volwassen vrouwen hebben er ongeveer een tiental dus ze dragen aardig wat extra kilos met zich mee. We zagen ook hoe er van de lotusplant garen wordt gemaakt. Heel arbeidsintensief! We vaarden door drijvende tuinen en bezochten het kattenklooster. In dit klooster zouden de monniken de katten hebben getraind en kunstjes hebben aangeleerd om door hoepels te springen voor de toeristen. Helaas was dit net twee weken gestopt toen we aankwamen. De mensen in de omgeving gaven aan dat ze zich dienen bezig te houden met mediteren en niet met katten kunstjes aan te leren.

We besloten om een wandeltocht van twee dagen te maken naar Kalaw. Een bergdorpje 35 kilometer verder op. De nacht brachten we door bij een lokaal gezin. De kinderen waren heel enthousiast alleen de oma hield alles nauwlettend in de gaten. Eenmaal ze ons zag spelen met de kinderen, zag ze dat ze ons we kon vertrouwen. Tijdens de hike kwamen we voorbij bergdorpjes die eeuwenoude landbouwtechnieken toepasten. Het land werd bewerkt met een ploeg en ossen werden tewerkgesteld om het zwaardere werk te verrichten. De meeste mensen in de bergdorpjes waren redelijk schuw gezien ze nog nooit een Westerling hadden gezien. De kinderen daarentegen verwelkomden ons met een schreeuwerige 'Hello' en veel gezwaai.

Aangekomen in Kalaw hebben we nog even uitgerust van de wandeltocht en het dorpje verkent. Zo kwamen we terecht in een kloostser tijdens een verjaardagsfeest van een van de monniken. We kregen een hele maaltijd aangeboden opgevolgd met vers fruit en thee. We bedankten de monnik voor zijn gastvrijheid en lieten een donatie achter.

De voorlaatste stop maakten we in Bago daar bezochten we alweer veel tempels en kloosters. Een klooster was wel heel erg speciaal. Hier wordt een van de grootste pythons ter wereld vereerd (hij is 30 cm breed en langer dan 5,10 meter). Het verhaal gaat dat de hoofdmonnik van dit klooster een droom had dat deze python, die je kunt zien dutten in het klooster, de reincarnatie van een “Nat” (heilige geest) was. Daar lag hij dan open en bloot lekker te luieren. Als je een donatie wenst te geven kan je deze gewoon op de slang leggen. Een persoon waakt over de slang om ervoor te zorgen dat hij voldoende eten en slaap krijgt.

Helaas was het weer tijd om terug te keren naar Yangon. Hier hebben we nog een nachtje geslapen om de volgende dag weer naar Bangkok af te reizen. In Bangkok namen we afscheid van Katrien die 6 weken met ons had doorgebracht. Bizar om onze wegen weer te scheiden na deze lange tijd. Ramon en ik besloten om naar Ko Lanta af te reizen. Een van de eilanden in het Zuiden van Thailand. Daar hebben we de tijd genomen om redelijk wat werk in te halen en heb ik de TEFL cursus afgelegd. Met deze cursus is het makkelijker om een job te vinden als Engelse leerkracht in Azie. Op dit moment zijn we in Maleisie waarover volgende maand meer!

Een ding is zeker, nog nooit heeft een land zo veel positieve indrukken op ons achter gelaten (en we hebben al heel wat landen bezocht). Myanmar komt rechtstreeks uit een sprookjesboek. Hoewel ik twijfel of de gebroeders Grimm en Hans Christiaan Andersen dit land kunnen beschrijven.