Nieuwe job!

(Lotte): Na Tikal maakten we nog even een tussenstop in Flores waar we terug dezelfde dorm namen en nog even zouden chillen.
Van daaruit planden we naar La nuevo Horizonte te gaan. Dit is een commune van ex-guerillias die volledig zelf die zich hebben afgezet tegen de maatschappij en volledig zelfvoorzienend zijn. We werden er met het busje afgezet en wachten in het restaurant op een veratwoordelijke voor toerisme. Die nam ons mee leidde ons rond in het dorpje en liet ons alle belangrijke gebouwen zien. De commune bestond uit ongeveer 450 mensen.
We kregen de hele uitleg ze voorzien hunzelf door tilapia te kweken van het toerisme en door plantages.
Na de uitleg terug in het hotel te zijn aangekomen hadden we beiden en niet zo relaxed gevoel bij heel het commune ding. Want er waren drie personen die alles regelden, het gewone volk had geen inspraak en moest maar akkoord gaan met de cooperatieven. Alles wordt dan geregeld in naam van het goede doel maar daar hadden wij toch onze vragen bij want de afgevaardigden hadden helemaal niets tekort hoewel sommige gezinnen toch redelijk krotterig woonden. Misschien ruikt het hier ook wel naar vriendjespolitiek. Ze spoorden ons ook heel erg aan om er vrijwilligerswerk te doen en er te blijven want dan hoeven hun natuurlijk minder geld uit te geven. In ieder geval besloten we de volgende dan naar finca ixobal te gaan.
Volgende dag kwamen we daaraan en keken we naar de andere toeristen wat duidelijk geen backpackers waren. Het waren reisgroepen en suitcasetravellers op zich niets mis mee maar niet echt ons ding om er te gaan tussen zitten. Toen begonnen we na te denken aan Luis die ons deze plaatsen aanbevolen had. Voor hem zou het inderdaad leuk geweest zijn maar helemaal niets voor ons dat weten we nu.
De volgende dag besloten we naar Rio Dulce te gaan. We namen de bus en arriveerden niet veel later. Ramon had op internet een filmpje gevonden over een kerel die in Casa Perico verbleef midden in een mangrove en daar wilden we dus ook heen!
(Ramon):
We kwamen aan in Rio Dulce wat niet meer dan een lange straat is.
Het ligt aan een groot meer, Lago de Izabal.
In en aan het meer liggen verschillende hostels verscholen in de mangrove en we namen een hostel aan de overkant van het meer waar we drie dagen verbleven.
Op de eerste dag besloten we naar Rio Dulce te roeien in een kajak.
Dit was helaas een stalen kajak en in het midden van het meer ging langzaam de kayak onder onze kont omlaag richting de bodem van het meer.
Lotte hield onze rugzak boven water en ik was aan het worstelen om de loodzware kayak boven water te houden.
Na vijf minuten roepen om hulp kwam er een Amerikaans stelletje aan gevaren in een motor bootje om ons naar de kant te brengen.
De eigenaar van het hostel kwam toevallig ook aan gevaren en heeft ons, met de kayak, teruggebracht.
Een half uurtje later probeerden we het weer. Deze keer met een kunsstof kayak voor twee personen wat wel succesvol was.
We vertrokken uit Rio Dulce richting Livingston.
De boottocht van drie uur was prachtig.
Varend door een ravijn en prachtige jungle met aan weerskanten hutjes van Maya's en vissers.
We kwamen in Livingston aan en het verbaasde ons dat het dorpje ontzettend Carribisch overkwam.
Beschilderde huisjes, opdringerige zwarte bevolking (Garifunas), en een levendige sfeer.
Livingston bestaat uit verschillende bevolkings groepen.
De Garifunas (Carribische, Afrikaanse bevolking), de Guatamalteco's, de Maya's en de Hindoes.
Het is erg leuk om deze bevolkings groepen samen te zien leven met hun eigen gebruiken en tradities.
We besloten om naar het hostel "Casa de la Iguana", te gaan omdat dit beschreven werd als een feest hostel.
(Lotte):
Toen we er aankwamen begon het personeel een babbeltje met ons en toen we zeiden dat we reisden en werkten begonnen ze bijna te smeken of we hier niet wilden blijven en werken het minimum was voor een maand! We dachten er niet te lang over na en zeiden ja!
we waren eigenlijk van plan te reizen tot in Mexico City en dan pas te gaan werken maar ja toen kwam dit weer op ons pad en hebben we de kans maar genomen!
De baas van Casa de la Iguana is een man van London hij is 34. Hij was nu zelf aan het rondreizen en dan zet hij er backpackers in die het kunnen uitbaten. Een iemand in de manager en zo kan hij met een gerust hard gaan rondreizen als hij iedereen heeft ingewerkt.
Het groepje dat er werkte waren allemaal vrienden van elkaar; een koppeltje: Marie uit Noorwegen en Zion uit Engeland en Jamie uit Canada! Ik zei al tegen Ramon dat ze me niet zo bevielen op het eerste gezicht. Maar ja je mag niet vooroordelen eh! Dus deed ik mijn best om het niet. Een week laten kwam Jurgen een andere Belg die was wel lekker gestoord en daar konden we het heel goed mee vinden!
Zion en Jamie werden erger en erger met de dag echt ongelooflijk arrogant, zij konden alles zij waren de slimste zij runden dit hostel hoewel ze eigenlijk de hele dag op hun kont zaten en niets anders deden dan blowen en in een hoekje kritiek geven op iedereen.
Normaal gezien zou ik hierop ingaan maar omdat we continu op mekaars kop zitten en om groot drama te vermijden heb ik dit niet gedaan en ben ik ze zoveel mogelijk uit de weg gegaan.
Toen kwam er een avond dat Jurgen zat was en Zion gewoon zijn debiele zelf, toen kwam het tot een uitspatting en zijn de drie vrienden de volgende dag vertrokken. Marie had ook al veel contact gehad met Rusty de baas en alles ging niet zoals het verwachte. Ze zijn dan zo vlug als ze konden vertrokken om de confrontatie met de baas uit de weg te gaan. Wij waren heel blij dat ze eindelijk weg waren nu moesten we niet de hele tijd op de toppen van ons tenen lopen en konden we gewoon ons zelf zijn.
De volgende dag maakten we kennis met de baas en dat viel reuze mee. Na een tijdje heb ik gevraagd of ik de functie als manager kon overnemen en dat was goed. Toen was er een manager en twee bartenders; Ramon en Jurgen. Toen kwam Rob Adema langs en die is hier nog steeds als derde barman. Die kenden we al van in Tilburg dus was wel grappig om hem aan de andere kant van de wereld weer tegen te komen.
(Ramon):
Dus we waren kompleet.
Twee Gentenaren en twee Tilburgers.
Een toevallig Nederlands talige crew met een prettig gestoorde Engelse baas.
De laatste tijd is het wat rustiger in het hostel zowel als in de rest van Guatemala.
De westerse media laat mensen afschrikken door te schrijven over criminaliteit en overstromingen.
Ze weten niet dat -in komkommertijd-, zulke negatieve verslagen zo'n impact kunnen brengen aan de economie van Guatemala.
In deze rustige dagen vullen we onze tijd met wat films kijken en wat socializen.
Het hostel is ons huis en het voelt een beetje als een commune.
Nu wordt het wat drukker en komen er mensen uit verschillende landen om te feesten en te beesten.
Heerlijk!!!
Voorlopig zitten we hier nog twee maanden en is het voor ons een uitstekende kans om wat ervaring op te doen voor als we uiteindelijk zelf een hostel gaan beginnen...ergens.
Tot die tijd is iedereen van harte welkom om ons te komen bezoeken.
De foto's verschijnen binnenkort op facebook.
Wij van Casa de Iguana groeten u...Proost!