The Ionion 24/06/18 - 31/03/2019

...uiteindelijk besloten we voor Athene (23/06/18)
Waarom ook niet? Het ligt tenslotte dicht aan de zee en het zal dan ook wel barsten van de zeilmogelijkheden.
To be continued…. -

Ondertussen zijn we alweer 11 maanden terug in Europa, Griekenland. Het was weer extreem aanpassen na zo een continentswissel. Alles is het tegenovergestelde van Azië. Hoewel je denkt dat je voorbereid bent op Europa, je bent er tenslotte opgegroeid, worden we steeds opnieuw achterover geblazen. Daarbuiten waren we heel erg gewend geworden aan het overheerlijke gezonde eten. Kleine porties, die voldoende vullen en waar je niet ongezond overvol van zit. Je begint ‘s morgens al met een lekker noodle soepje en een smoothie, boordevol groenten en fruit. Twee uur later heb je inderdaad weer trek maar dan eet je toch nog iets kleins? 

Eens aangekomen in Athene, was er ons beloofd dat we zouden worden opgehaald in een taxi van het bedrijf. In de praktijk hebben we 2 uur gewacht en uiteindelijk zelf een taxi naar het hotel moeten betalen. Een taxi kost geen 5 euro meer voor anderhalf uur MAAR 50 euro.
Om zoveel mogelijk te besparen op personeelskosten verhuizen bedrijven naar landen waarin ze minder salaris moeten betalen aan de werknemers. Dit bepaald bedrijf biedt dan over het algemeen klantenondersteuning aan in 20 verschillende talen. Het wordt dus ook gerund door verschillende nationaliteiten in het land waarin het gevestigd is. Al deze cultuurverschillen kunnen leiden tot miscommunicatie en geloof ons je kunt het niet gek genoeg bedenken.

Na twee weken hadden we een oud, klein huisje gehuurd in de buurt van onze nieuwe werkplaats. Eindelijk een thuis! Een plek waar we even konden stilstaan en beslissen welke richting we uit moesten.
Het eerste weekend werd er al ingebroken. We waren uitgenodigd op een verjaardagsfeestje van een collega. Toen we die nacht thuis kwamen hebben we de huisbaas; die naast ons woont geïnformeerd. De politie kwam en vingerafdrukken werden genomen, we zouden nog iets vernemen over het verdere onderzoek. Je voelt het al aankomen... dat is dus nooit gebeurd...

Nou hebben we achterlijk veel geluk gehad dat er niets weg was. Tenzij dan het briefgeld met emotionele waarde dat we de afgelopen tien jaar gespaard hadden van alle landen waar we tot nu toe al geweest zijn. Het leek alsof Azië hard van ons weg gerukt moest worden of we gedroegen ons als Aziaten. Wat blijkbaar botst met het dramatische Middellandse Zee gebied.

Na een maandje hadden we een vaste huiskat die op bezoek kwam. Ze woonde twee deuren verder en kreeg voldoende eten, toch kwam ze elke dag lekker bij ons hangen. De dagen werden weer een sleur maar we konden koken en koken hebben we gedaan. Het salaris dat we verdienden was 850 euro per maand. Dat is heel veel voor Griekenland. Een normaal salaris ligt tussen de 400 a 600 euro per maand. Samen hadden we dus een 1700 euro. Omdat we buitenlanders blijven en mensen altijd denken dat we stinkend rijk zijn betaalde we best wel veel huur. Exclusief kosten, en boodschappen. Omdat we zijn wie we zijn, hebben we toch nog elke maand een beetje geld opzij gezet en het was doenbaar.

Je moet gewoon niet teveel willen. Je zou denken dat door de economische crisis, Griekenland goedkoop is maar niets is minder waar. Juist door de crisis is het vrij duur. Duurder dan België en Nederland. Belangrijk detail hierbij is dat de kwaliteit wel onbeschrijflijk beter is omdat het geen smaakloze massaproductie is.

Eindelijk had ons brein een ‘veilige’ (na de inbraak dan) haven gevonden waar het alles netjes kon gaan verwerken. Geweldig om te beseffen dat het niet aan ons lag maar aan de steeds veranderende omgeving waardoor we geen beslissingen konden maken. Wanneer routine spoorloos is, je basisbehoeften (privacy, gezond eten,...) niet bevredigd worden, is het een uitdaging om een levensbeslissing te verrichten. Nu dat ons brein de nodige rust had gehad en gedesinfecteerd was, kwam het weer neer op zeilen, zeilen, zeilen.

We zijn al op verschillende punten in ons leven in contact gekomen met zeilen. We vonden het heel erg interessant maar in de tijd zonder internet en apps, kon het behoorlijk kostelijk zijn. 
In 2017 toen we aan het werk waren in Thailand, vroeg een Zuid Afrikaanse collega ons waarom we niet op een zeilboot gingen wonen. Hij was heel erg geïnteresseerd in boten en hij vond ons daar wel het type voor. Na enkele gesprekken, heeft hij gelukkig de groei van het zaadje in ons hoofd bevorderd en sindsdien is het gaan bloeien. Desondanks de soms redelijk onaangename tijden waar we ons doorheen worstelden. We lazen verschillende boeken, keken zeilvlogs en droomden over zeilen.

……….Zachtjes heen en weer deinen in het grootte blauw. Verse zuurstof inademen terwijl we de zeilen hijsen en de wind horen fluiten. Ons drijvend huis op de natuurkrachten al surfend op de golven laten voort bewegen. Leven volgens de wetten en op het ritme van de aarde elementen. Wat uiteraard ook elk moment kan wijzigen en onheilspellend evolueren dat maakt het tot een uitdaging uiteraard………

Na veel research, kwamen we in contact met een zeiler van een catamaran die in Kreta lag. Er was op dat moment veel wind en hij ging vaak zeilen. We namen vakantie vlogen naar Kreta en zouden een week bij hem op de boot doorbrengen. Uiteraard toen wij aankwamen was de wind gaan liggen en hebben we weinig kunnen zeilen. Wel hebben we immens veel bijgeleerd en zijn we heel blij dat hij ons deze kans heeft gegeven. I. was half Zuid Afrikaan en half Amerikaans, 53 jaar en woonde op zijn boot. Deze week was voor ons een hele mooie introductie van het leven als een live aboard. (mensen die op hun boot wonen) 

Na deze introductie, vlogen we opnieuw naar Athene om opnieuw aan het werk te gaan in het call center. Werken in een call center aan de telefoon voor een Amerikaans bedrijf met asociale ‘oversten’ die empathie proberen te schematiseren en jouw inbreng niet appreciëren gezien die niet binnen de geformaliseerde bureaucratie valt, is brein genocide. 

Tijdens ons zeilweekje, kwamen we in contact met redelijk wat zeilers. Zij vertelden ons dat als we willen leren zeilen, zeilscholen konden contacteren zodat we konden meegaan op flotillas. (waarover straks meer).

Na heel veel e-mails naar net zoveel zeilbedrijven te hebben gestuurd een stuk of 30, 40, ik was de tel snel kwijt... Werden we verrast door een email met een aanbod. Dit was van D. de baas van Odysseus. Hij zou de volgende maand in Athene zijn en wou een sollicitatie gesprekje.

Na een heel aangenaam gesprek gehad te hebben met de eigenaar hoorden we later die week dat we aangenomen waren. Dit hebben we uiteraard goed gevierd, er was een licht aan het einde van de lange donkere call center tunnel. We namen ontslag en verbleven nog twee weken in de stad van Athene. Nu hadden we eindelijk de kans Athene onze volle aandacht te geven.

Vervolgens reisden we af naar het Ionische eilanden gebied, naar onze nieuwe woonplaats en job. De baas vertelde dat we zouden startten 24 januari maar dat dit alleen voor Ramon zou zijn. Mijn nieuwe startdatum is 1 april, bijna ... We werken dit zomer seizoen op het land. Ons takenpakket bestaat uit klanten ontvangen, de boten onderhouden en ze opnieuw vertrek klaar maken voor de klanten.

Als alles goed verloopt mogen we volgend seizoen (April tot September 2020) terugkomen als flotilla leiders. Dit betekent dat Ramon en ik de toeristenboten zullen gaan leiden met een eigen zeilboot van het bedrijf. Er zijn dan ongeveer een stuk of 12 zeilboten met toeristen. Deze toeristen hebben elk een eigen boot en wij nemen ze voor 7 dagen mee doorheen de Ionische eilanden. Elke dag doen we een ander eiland. Maar dat is voor volgend jaar eerst dit seizoen maar eens beginnen ;-).

Voor de nieuwsgierigen dit is de link van het bedrijf waarvoor we gaan werken:
https://odysseussailing.com/